Το ποδόσφαιρο στο Ολοκαύτωμα

Η τραγωδία που συντελέστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, όπου εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι, βρήκαν φρικτό θάνατο άγγιξε με τραγικό τρόπο και το ποδόσφαιρο.

Δυο από τους πιο χαρισματικούς προπολεμικούς ποδοσφαιριστές της Πολωνίας ήταν οι Εβραίοι Γιόζεφ Κλοτζ και Λέον Σπέρλινγκ. Με γκολ του Κλοτζ οι Πολωνοί το 1922 πέτυχαν την πρώτη τους νίκη σε διεθνές επίπεδο κόντρα στη Σουηδία, ενώ ο Σπέρλινγκ ήταν ένας έξοχος αριστεροπόδαρος με φοβερή ντρίπλα, από τους καλύτερους της γενιάς του.


Ο Κλοτζ δολοφονήθηκε από τους Ναζί το 1941, ενώ την ίδια χρονιά ο Σπέρλινγκ βρήκε τραγικό θάνατο στο εβραϊκό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Λβιβ στην Ουκρανία. Επίσης σπουδαίοι ποδοσφαιριστές ήταν οι Ούγγροι, εβραϊκής καταγωγής, Γιόζεφ Μπράουν και Άρπαντ Βάιτς. Ο πρώτος έκανε σπουδαία καριέρα στο εξωτερικό σαν παίκτης και προπονητής, Ο Βάιτς ήταν από τους καλύτερους προπολεμικούς τεχνικούς στην Ιταλία, κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα με την Ίντερ και δύο τίτλους με την Μπολόνια.

Ο Μπράουν το 1943 άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ το ίδιο τραγική ήταν η μοίρα του Βάιτς, καθώς το 1944 αυτός και η οικογένεια του πέθαναν στο Άουσβιτς…
Ξεχωριστή είναι και η ιστορία του Γερμανοεβραίου Γιούλιους Χιρς, διεθνούς με την Εθνική Γερμανίας. Ο «Γιούλερ», όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι οπαδοί της Καρλσρούης, τιμήθηκε μάλιστα με τον «Σιδηρούν Σταυρό» για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου!


Παρ` όλα αυτά, εξαιτίας του αντισημιτικού μένους της εποχής το 1933 εγκατέλειψε αναγκαστικά το ποδόσφαιρο και δέκα χρόνια μετά μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς, όπου πέθανε το 1945… Ο αστέρας του Άγιαξ τη δεκαετία του 1920, ο Έντι Χάμελ, Ολλανδοαμερικανός εβραϊκής καταγωγής, μετά από μια σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα στον «Αίαντα» εργάστηκε και σαν προπονητής.

Συνελήφθη από τους Ναζί και εστάλη στο Άουσβιτς για λίγους μήνες, ώσπου αρρώστησε, κατάφερε να διαφύγει και τελικά επέστρεψε εκεί για να αφήσει την τελευταία του πνοή στις 30 Απριλίου του 1943.

Θύμα των Ναζί ήταν και ο Πολωνός Άντονι Λίκο, ο οποίος δεν ήταν Εβραίος. Ο «ατσάλινος άνθρωπος», όπως τον αποκαλούσαν τον καιρό που ήταν ποδοσφαιριστής, πέθανε με μια σφαίρα στο κεφάλι από έναν φρουρό στο Άουσβιτς το 1941 και θεωρείτο τότε ένα από τα εξέχοντα μέλη της πολωνικής αντίστασης.

Οι προαναφερθέντες δεν ήταν φυσικά απώλειες μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά όλοι τους ήταν μια τραγική απώλεια για την ανθρωπότητα. Μια διαρκής υπενθύμιση πως κανείς δεν είναι απρόσβλητος μπροστά στην ανθρώπινη κτηνωδία του πολέμου και πως τα βασανιστήρια δεν κάνουν διακρίσεις. Είναι επίσης μια υπενθύμιση πως δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές-θύματα αγαπήθηκαν στην εποχή τους και ακόμα και σήμερα κάποιοι τους θυμούνται. Για τους άλλα εκατομμύρια θύματα των Ναζί δεν ισχύει αυτό κι αυτούς δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε…


Τον Σεπτέμβριο του 2005 μια ομάδα U-17 αποτελούμενη από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους έπαιξαν έναν φιλικό αγώνα με την αντίστοιχη της Μπάγερν Μονάχου. Από εκείνη τη χρονιά καθιερώθηκε το βραβείο «Γιούλιους Χιρς» που απονέμεται ετησίως σε οποιονδήποτε επιδεικνύει τις αξίες «της ανεκτικότητας και του αμοιβαίου σεβασμού των ανθρώπων». Οι νικητές υποδεικνύονται εν μέρει και από την οικογένεια του αδικοχαμένου Χιρς για τη δράση τους ενάντια στον ρατσισμό και στις κάθε είδους διακρίσεις.

Τέλος, πέρυσι στην Ίντερ, την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, παρουσιάστηκε μια πλακέτα του Άρπαντ Βάιτς, παρουσία του τότε τεχνικού Κλαούντιο Ρανιέρι και του αρχηγού των «νερατζούρι», Χαβιέ Ζανέτι. «Μαζί, για να μην ξεχάσουμε ποτέ», όπως είπαν και οι δύο άνδρες στην ομιλία τους.




ΠΗΓΗ