Πολλοί θεωρούν ότι γι’αυτά τα κρούσματα ευθύνεται η εμπορευματοποίηση του αθλήματος. Και, εν μέρει, έχουν δίκιο. Πόσοι, όμως, ξέρουν ότι αυτή η ιστορία έχει ξεκινήσει πολύ πριν το ποδόσφαιρο γίνει “παγκόσμιο” άθλημα, όσο ήταν ακόμα σχεδόν εθνικό προνόμιο των Άγγλων;
Σήμερα θα δούμε την πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση “στημένου” ποδοσφαιρικού αγώνα, η οποία σημειώθηκε το 1915 στο αγγλικό πρωτάθλημα. Δράστες του “εγκλήματος”; Δύο από τις κορυφαίες ομάδες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο: Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ.
Στις 2 Απριλίου του 1915 επρόκειτο να διεξαχθεί η τελευταία αγωνιστική του αγγλικού πρωταθλήματος. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που βρισκόταν σε παρακμή τα τελευταία χρόνια και κινδύνευε με υποβιβασμό, υποδεχόταν τη Λίβερπουλ, που ήταν επίσης μία μέτρια ομάδα, και βρισκόταν στη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Ήταν βαθμολογικά αδιάφορη. Η Γιουνάιτεντ ήθελε οπωσδήποτε τη νίκη για να παραμείνει στην κατηγορία.
Φαντάζομαι ότι θα έχετε ήδη καταλάβει ποιος κέρδισε στο συγκεκριμένο παιχνίδι…Ναι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επικράτησε με 2-0, γλιτώνοντας τον υποβιβασμό και στέλνοντας στην δεύτερη κατηγορία…την Τσέλσι!
Μετά το ματς, όμως, έγινε αντιληπτό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εμφανίστηκαν ασυνήθιστα πολλοί “τζογαδόροι”, οι οποίοι είχαν ποντάρει πολλά λεφτά στο συγκεκριμένο σκορ, το 2-0, το οποίο “πλήρωνε” 7 προς ένα (δηλαδή για κάθε λίρα πονταρίσματος, ο νικητής κέρδιζε 7 λίρες). Επίσης, ο διαιτητής του αγώνα, αλλά και αρκετοί θεατές, παρατήρησαν ότι οι παίκτες της Λίβερπουλ ήταν ασυνήθιστα χαλαροί. Μάλιστα, σε εκείνο το παιχνίδι η Λίβερπουλ είχε χάσει και πέναλτι. Πολλές “συμπτώσεις” για να είναι τυχαίες, ε;
Αυτό πρέπει να σκέφτηκε και η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η οποία διεξήγαγε έρευνα για το παιχνίδι, το πόρισμα της οποίας ανέφερε πως τρεις παίκτες της Γιουνάιτεντ ((Σάντι Τέρνμπουλ, Άρθουρ Γουόλεϊ, Ένοχ Γουεστ) και τέσσερις της Λίβερπουλ (Τζάκι Σέλντον, Τομ Μίλερ, Μπομπ Πέρσελ, Τομ Φέρφαουλ) είχαν αποφασίσει να “στήσουν” τον αγώνα, όχι τόσο για να σωθεί η Γιουνάιτεντ, αλλά για να βγάλουν μπόλικα λεφτά. Ο Τζάκι Σέλντον, παίκτης της Λίβερπουλ με θητεία και στην Γιουνάιτεντ στο παρελθόν, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ο “εγκέφαλος” της απάτης, ενώ δύο ποδοσφαιριστές είχαν αρνηθεί να ενδώσουν στην πρόταση των συμπαικτών τους: Ο Φρεντ Πάγκναμ της Λίβερπουλ (ο οποίος μάλιστα απείλησε να σκοράρει, ώστε να χαλάσει τα σχέδιά τους) και ο Τζορτζ Άντερσον της Γιουνάιτεντ, ο οποίος πέτυχε και τα δύο γκολ του αγώνα!
Επίσης, το πόρισμα της Ομοσπονδίας κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η απάτη είχε στηθεί αποκλειστικά από τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές, με τους παράγοντες των δύο ομάδων να μην γνωρίζουν τα σχέδιά τους. Έτσι, το αποτέλεσμα του αγώνα παρέμεινε, ενώ καμία από τις δύο ομάδες δεν τιμωρήθηκε με αφαίρεση βαθμών.
Οι επτά παίκτες που βρέθηκαν ένοχοι για το “στήσιμο” του αγώνα τιμωρήθηκαν με ισόβιο αποκλεισμό από τους αγωνιστικούς χώρους. Ο Ένοχ Γουεστ της Γιουνάιτεντ ήταν ο μόνος που επέμενε στην αθωότητά του – μάλιστα, κατέθεσε μήνυση σε βάρος της Ομοσπονδίας, κατηγορώντας την για συκοφαντική δυσφήμηση. Φυσικά, δεν κατάφερε τίποτα. Η τιμωρία παρέμεινε, το ίδιο και το στίγμα του απατεώνα.
Βέβαια, πρακτικά η ποινή ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί. Βλέπετε, εκείνη την περίοδο ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, με αποτέλεσμα να ανασταλούν οι ποδοσφαιρικές δραστηριότητες στη χώρα. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά το 1919. Ένας από τους επτά τιμωρημένους παίκτες, ο Σάντι Τέρνμπουλ, σκοτώθηκε στις πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ και οι άλλοι παίκτες είχαν ενεργή συμμετοχή στον πόλεμο. Σε αναγνώριση της προσφοράς τους στην πατρίδα, η Ομοσπονδία ήρε την τιμωρία όλων τους. Όλων, εκτός από του “φωνακλά” Γουεστ…
Ωστόσο, οι επιζώντες ποδοσφαιριστές ήταν πια πολύ μεγάλοι σε ηλικία για να ξαναπαίξουν ποδόσφαιρο, και κανένας δεν επέστρεψε στην ενεργό δράση. Αντίθετα, ο Γουεστ έπρεπε να περιμένει ακόμα…26 χρόνια για να αρθεί, τελικά, η ποινή του το 1945. Όταν ο Γουεστ ήταν πια 59 ετών…
Όπως αποδείχθηκε, το “στήσιμο” του αγώνα δεν ήταν και τόσο απαραίτητο για την Γιουνάιτεντ. Όταν το αγγλικό πρωτάθλημα ξεκίνησε ξανά, το 1919, η Ομοσπονδία αποφάσισε να αυξήσει τις ομάδες της Πρώτης κατηγορίας από 20 σε 22. Έτσι, η “υποβιβασμένη” Τσέλσι, στη θέση της οποίας θα είχε βρεθεί η Γιουνάιτεντ αν δεν είχε κερδίσει εκείνο τον αγώνα, αγωνίστηκε και πάλι στην Πρώτη κατηγορία, στην οποία ανέβηκε και η Άρσεναλ, αν και είχε καταταγεί 5η στο πρωτάθλημα της 2ης κατηγορίας το 1915.
Σε μια εποχή, λοιπόν, που οι σημερινοί γίγαντες της Premiership ήταν ακόμα…νάνοι, ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό σκάνδαλο είχε ξεσπάσει. Και ίσως αυτή είναι η απόδειξη ότι δεν είναι η εμπορευματοποίηση που κάνει τόσο μεγάλο κακό στο ποδόσφαιρο, όσο η αυτοκαταστροφική ανθρώπινη τάση για εύκολο και γρήγορο χρήμα. Μια τάση που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου