Λιντς Γιουνάϊτεντ: «Παγώνια» γεμάτα από ιστορία

Στα μέσα του 1904 στο Λιντς της Αγγλίας, ένα καινούργιο ποδοσφαιρικό σωματείο ονόματι Λιντς Σίτυ (Leeds city) έκανε την εμφάνισή του συμμετέχοντας στο επαγγελματικό πρωτάθλημα της χώρας. Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι το 1919 όταν ένα σκάνδαλο με αντικανονικές πληρωμές ποδοσφαιριστών της ομάδας, κατά την διάρκεια του Ά παγκοσμίου πολέμου, ανάγκασε την αγγλική ομοσπονδία να προχωρήσει στην οριστική αποβολή της από το πρωτάθλημα. Αυτομάτως η πόλη του Λιντς έμενε χωρίς εκπρόσωπο στο ποδοσφαιρικό στερέωμα της χώρας, πράγμα που δεν ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν οι κάτοικοι της πόλης. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καθόλου χρονοτριβή, προχώρησαν την ίδια κιόλας χρονιά στην ίδρυση ενός ακόμα ποδοσφαιρικού συλλόγου, της γνωστής μερί και σήμερα σε όλους μας Λιντς Γιουνάϊτεντ (Leeds united).

Η πρώτη παρουσία του συλλόγου σε επίσημη διοργάνωση ήρθε στις 19 Οκτωβρίου 1919 αποδεχόμενη την πρόσκληση από το midland league στο οποίο και άμεσα εντάχτηκε, χρησιμοποιώντας μάλιστα σαν έδρα το Eland Road. Γήπεδο το οποίο ανήκε στην ομάδα των Yorkshire amateurs αλλά δέχτηκαν να το παραχωρήσουν μετά την μεσολάβηση του τεχνικού της Leeds ο οποίος είχε υπάρξει πρώην παίχτης της ομάδας. Μια ακόμα βοήθεια που δόθηκε στον σύλλογο για να καταφέρει να ορθοποδήσει, ήταν από τον πρόεδρο της Χάντερσφιλντ, Hilton Crowther, που προχώρησε σε δανεισμό 35000 λιρών, πόσο που η αμάδα αξιοποίησε φέρνοντας το 1920 τον Arthur Fairclough από τη Μπερνλι ως προπονητή και κατορθώνοντας να φτιάξει ένα αξιόλογο και αξιόμαχο σύνολο, που αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας.

Όλη αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων του συλλόγου, επιβραβεύτηκε λίαν συντόμως καθώς μόλις 4 χρόνια μετά κατάφερε να τερματίσει πρώτη στο πρωτάθλημα και να κερδίσει την άνοδό της στην πρώτη κατηγορία. Αυτό όμως κράτησε μέχρι το 1927 χρονιά κατά την οποία η ομάδα υποβιβάστηκε και πάλι με συνέπεια την απόλυση του Faircloygh και την προαγωγή του μέχρι τότε βοηθού της ομάδας Dick Ray στην θέση του τεχνικού. Τα επόμενα χρόνια ο σύλλογος παρουσίαζε μια αρκετά μεγάλη αστάθεια, μετρώντας δυο υποβιβασμούς και ισάριθμες ανόδους, φτάνοντας αισίως στο 1935 όταν και τα ηνία ανέλαβε ο Billy Hampson παραμένοντας στο τιμόνι του συλλόγου για 12 έτη. Αφορμή της παραίτησης του Hampson στάθηκε η καταστροφική χρονιά του 1947 όταν και ο σύλλογος παρέπαιε με τις εμφανίσεις του στο πρωτάθλημα σπάζοντας κάθε αρνητικό ρεκόρ επιδόσεων. Ο άνθρωπος που ανέλαβε τότε να βγάλει τα “παγώνια” από το αγωνιστικό τέλμα ήταν ο Willis Edwards, πράγμα το όποιο ήρθε με την άνοδο στην πρώτη κατηγορία την σεζόν 1955-56 με την τεράστια συνδρομή του μεγάλου αστεριού της ομάδας Τζον Τσαρλς, ο οποίος όμως άφησε την πόλη του Λιντς για το Τορίνο και την μεγάλη κύρια, πράγμα που μοιραία έφερε και πάλι τον υποβιβασμό του συλλόγου το 1960.

Τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι τα πιο λαμπρά στην ιστορία της ομάδας, με επιτυχίες που την έκαναν γνωστή σε όλο το ποδοσφαιρικό στερέωμα .

Πρωτεργάτης αυτής της επιτυχίας ηταν ο μάνατζερ Ντον Ρέβι που από το 1961 ανέλαβε τις τύχες της ομάδας. Η αρνητική εικόνα αντιστρεφόταν όλο και περισσότερο και μέσα σε μια δεκαετία ο αγγλικός σύλλογος κατάφερε να γίνει πρωταγωνιστής στο πρωτάθλημα, φτάνοντας μάλιστα δυο φορές στην κατάκτησή του (1969, 1974). Επιπλέον η Λιντς έφτασε και στην κατάκτηση ενός κυπέλλου Αγγλίας (1972), ενός Λιγκ Καπ (1968) και δυο Ευρωπαϊκών Κυπέλλων Διεθνών Εκθέσεων (1968, 1971). Τέλος, τερμάτισε πέντε φορές δεύτερη στο πρωτάθλημα, έφτασε άλλες τρεις φορές στον τελικό του κυπέλλου, κι από μια φορά στους τελικούς των Κυπέλλων Εκθέσεων και Κυπελλούχων.

Έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα με τα «παγώνια», ο Ντον Ρέβι αποφάσισε να εγκαταλείψει τον σύλλογο το 1974 και να αναλάβει τις τύχες της εθνικής Αγγλίας. Διάδοχός του ήταν ο Μπράιαν Κλαφ, που έμεινε μόνο 44 μέρες, και στην συνέχεια ο Τζίμι Άρμφιλντ. Η ομάδα κατάφερε να φτάσει και πάλι στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών εκείνη την χρονιά παίζοντας με την Μπάγερν και γνωρίζοντας την ήττα με 2-0, αποτέλεσμα που δεν αντικατόπτριζε την εικόνα της ομάδας, η οποία και είχε πολλά π[παράπονα από τον διαιτητή της αναμέτρησης. Μετά από όλη αυτή την πολυετή παρουσία της ομάδας, ήταν ηλίου φαεινότερο πως ένα μεγάλος κύκλος γεμάτος από επιτυχίες είχε κλείσει. Η αναγέννηση του συλλόγου κρίνονταν ως επιτακτική και αυτό ακριβώς ανέλαβε να πραγματοποίηση ο Άρμφιλντ.

Περνώντας πλέον στην σύγχρονη εποχή, η ομάδα του Λιντς σταθεροποιήθηκε σε μέτριες έως κακές σεζόν που έφεραν τον υποβιβασμό και πάλι το 1982. Την επόμενη οχταετία ο σύλλογος αναλωνόταν σε πολλές αλλαγές προπονητών προσπαθώντας να ορθοποδήσει και πάλι, βρίσκοντας τελικά αυτό που έψαχνε στα εξυπνάδα και διορατικότητα του Howard Wilkinson ο οποίος κατάφερε να κερδίσει και πάλι την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία την σεζόν 1989-90. Η ανοδική πορεία μάλιστα συνεχίστηκε οδηγώντας την αρμάδα του Howard στην κατάκτηση του τρίτου πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου το 1992. Οι μέτριες χρονιές όμως έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους με συνέπεια η ομάδα μέχρι το 1998 που κέρδισε την έξοδο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, να έχει σαν επιτυχία της μόνο έναν τελικό Λιγκ Καπ το 1996. Εν συνεχεία το 1999 τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος κερδίζοντας την έξοδο στο champions league με μάνατζερ τον Ντέιβιντ Ο’Λίρι και κόουτς τον Έντι Γκρέι. Στην Ευρώπη κατάφεραν να φτάσουν ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου έχασαν από την τουρκική Γαλατασαράι και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2001, όπου αποκλείστηκαν από την ισπανική Βαλένθια.

Τα μεγάλα οικονομικά ανοίγματα του συλλόγου όμως, κατάφεραν να κάνουν την Λιντς μια από τις πρώτες ομάδες παγκοσμίως που αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν κάθε μεγάλο παίχτη που είχαν στην σύνθεσή τους με σκοπό να ξεχρεώσουν. Οι πωλήσεις παιχτών άρχισαν με την μεταγραφή του Ρίο Φέρντιναντ στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, για να ακολουθήσουν και άλλες πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών του συλλόγου όπως ο Άλαν Σμιθ, ο Χάρι Κιουελ και πολλοί άλλοι ακόμα. Τελικά, η ομάδα δεν κατάφερε να γλιτώσει τον υποβιβασμό που ήρθε το 2004 έπειτα από 14 χρόνια. Μάλιστα, τα χρέη εξακολουθούσαν να είναι τόσο μεγάλα, που η ομάδα πιεζόταν να προχωρήσει ακόμα και στην πώληση του γηπέδου της, Ελαν Ρόουντ. Συνέπεια όλων αυτών ήταν το 2007 να έρθει ο οριστικός υποβιβασμός της ομάδας στην τρίτη κατηγορία, με την υποχρέωση να ξεκινήσει το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς, λόγω παραβίασης κανονισμών.

Φέτος η ομάδα αγωνιζόμενη στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας, παρουσιάζει ένα πολύ καλό αγωνιστικό πρόσωπο που την έχει χρήσει ως φαβορί για την άνοδο στην δεύτερη κατηγορία. Επιπλέον η προσπάθεια προσθήκης αξιόλογων ποδοσφαιριστών δίνει μια ελπίδα στους πικραμένους αν μη τι άλλο οπαδούς της, ότι υπάρχει η πιθανότητα να ξανά λάμψει το άστρο του συλλόγου τα επόμενα χρόνια.


Οπαδοί

Η Λιντς Γιουνάϊτεντ στηρίζεται εκτός από τους πολυάριθμους φανατικούς οπαδούς της στο νησί και στους οπαδούς της σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ελλάδα λειτουργεί και επίσημα λέσχη υποστηρικτών της από τις 21-6-1999 αν και η ενεργή παρουσία οπαδών της ομάδας ξεκινάει από το 1973, όταν η Λιντς χειροκροτήθηκε στο Καυτανζόγλειο Στάδιο. Η Λιντς, για να τιμήσει το γεγονός αυτό, έδωσε φιλικό με τον Ηρακλή στις 5-9-2004 στο ίδιο γήπεδο, παρουσία 100 οπαδών της που ήρθαν από την Αγγλία και 100 Ελλήνων υποστηρικτών της.


Σήμα ομάδας – χρώματα

Χαρακτηριστικό στοιχείο του συλλόγου είναι η πολλές αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί στα χρώματα των εμφανίσεως της ομάδας. Τα πρώτα 15 έτη φορούσε ριγέ μπλε-άσπρες φανέλες με λευκά σορτς. Από το 1934 καθιέρωσε τις μπλε-κίτρινες φανέλες, με λευκά σορτς έως το 1950 που οι φανέλες έγιναν κίτρινες με μπλε σχέδια, για να έρθει το 1955 που έγιναν σκέτο μπλε με λευκά σορτς. Την τελική μορφή τους οι εμφανίσεις της Λιντς την πήραν το 1961, όταν και καθιερώθηκε από τον Ντον Ρέβι η ολόλευκη εμφάνιση, την οποία και ο σύλλογος διατηρεί μέχρι και σήμερα.

Επίσης, το 1964 η ομάδα όρισε ως έμβλημά της την κουκουβάγια, η οποία και υπήρχε στο λάβαρο της πόλης του Λιντς.


Έδρα

Αρχικά η ομάδα αγωνιζόταν σε ένα γήπεδο ράγκμπι που ονομαζόταν The Old Peacock ground, λόγο του ότι ανήκε σε μια ομάδα που κατείχε μια παμπ με το όνομα «The Old Peacock», που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το γήπεδο. Με την ίδρυση όμως του νέου σωματείου, επιτράπηκε στην ομάδα να προχωρήσει στον δανεισμό του γηπέδου, μέχρι να πετύχει την οριστική του εξαγορά. Ο σύλλογος κατείχε το συγκεκριμένο γήπεδο μέχρι το 2004, όταν και αναγκάστηκε να προχωρήσει στην πώλησή του με σκοπό να απαλλαγή από τα χρέη του. Στην πώληση υπήρχε η συμφωνία να επιστραφεί έπειτα από 25 χρόνια ή όποτε το επιτρέψουν τα οικονομικά του. Έτσι η ομάδα τώρα το χρησιμοποιεί με τη μορφή leasing.

Αξίζει να σημειωθεί ότι Το Elland Road είναι το 10ο σε μέγεθος αγγλικό ποδοσφαιρικό γήπεδο και έχει χωρητικότητα 42.000 θεατών.


Τίτλοι –διακρίσεις

Τίτλοι

    Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων (2): 1968, 1971.
    Πρωτάθλημα (3): 1969, 1974, 1992
    Κύπελλο Αγγλίας (1): 1972
    Λιγκ Καπ (1): 1968
    Τσάριτι Σιλντ (2): 1969, 1992.
    Πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας (3): 1924, 1964, 1990
    Κύπελλο Νέων (2): 1993, 1997.

Διακρίσεις

    Κύπελλο Πρωταθλητριών φιναλίστ: 1975.
    Κύπελλο Κυπελλούχων φιναλίστ: 1973
    Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων φιναλίστ: 1967
    Τσάμπιονς Λιγκ ημιτελικός: 2001
    Κύπελλο Ουέφα ημιτελικός: 2000
    Πρωτάθλημα 2η θέση: 1965, 1966, 1970, 1971, 1972.
    Κύπελλο Αγγλίας φιναλίστ: 1965, 1970, 1973.
    Λιγκ Καπ φιναλίστ: 1966

    Το 1971 η Λιντς έπαιξε με την Μπαρτσελόνα στον τελικό των τελικών του Κυπέλλου Εκθέσεων για την οριστική κατάκτηση του τροπαίου, το οποίο καταργήθηκε κι αντικαταστάθηκε από το Κύπελλο Ουέφα.



ΠΗΓΗ