Το να παίξεις ένα στοίχημα και να καταλήξει στον κουβά είναι σύνηθες. Υπάρχουν όμως μερικές φορές που νιώθεις ότι όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να χάσεις εσύ το στοίχημα. Κανένας Coelho.
Το ONEMAN ανέσυρε από τον κουβά εννιά ιστορίες πόνου και σου τις παρουσιάζει...
"Παντελή, εγώ το έλεγα πως θα το πάρει" μουρμουρά στους διαδρόμους ο Ηλίας Ευταξίας
Οι μακροχρόνιες προβλέψεις είναι το φετίχ μου. Μέσα από 1...άδες στοιχήματα, τα συγκεκριμένα, έχουν μία ξεχωριστή θέση στην… καρδιά τσέπη μου. Είτε με την καλή έννοια, είτε με την κακή.
Η ιδέα, και μόνο, πως έχεις την ικανότητα να προβλέψεις κάτι τόσο μακρινό, είναι συναρπαστική. Είναι ένα είδος ηδονής. Με απλά λόγια: Το μακροχρόνιο στοίχημα είναι επιβεβαίωση του betα. Γι’ αυτά τα στοιχήματα υπερηφανεύομαι και γι’ αυτά... κλαίγομαι. Θα αναφερθώ, λοιπόν, στο τελευταίο χρονικά, μακροχρόνιο κουπόνι, γιατί δεν θέλω να... σκαλίζω παλιές πληγές.
Απόδοση 337! Και χάνω την Λίβερπουλ! Όχι την Τσέλσι. Ούτε τον Ολυμπιακό. Την Λίβερπουλ!
Δεν είναι τα λεφτά (6.5 χιλιάδες και κάτι ψιλά) που σε κάνουν να τρελαίνεσαι. Έτσι κι αλλιώς, φαίνεται από το ποντάρισμα πως δεν επρόκειτο για ένα από τα σοβαρά μου στοιχήματα. Αλλά είναι το ΓΑΜΩΤΟ. Άσε με να το πιάσω και να λέω: "ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΦΤΙΑΞΑ, ΡΕ ΦΙΛΕ"
* Ολυμπιακό,Τσέλσι τα έβαλα και μονά. Μην πιαστούμε και τελείως μ@λακες.
Όταν πάσαρε ο Τόρες, ο Μάνος Χωριανόπουλος βούτηξε με τα μούτρα στον κουβά
Την ιστορία που θα σας διηγηθώ, αν και πρόσφατη, την έχω απωθήσει βαθιά μέσα μου, αρνούμενος να τη σκέφτομαι. Σαν να μην έγινε ποτέ.
Τελικός Euro 2012. Ισπανία-Ιταλία.
Μεταβαίνω στο πρακτορείο έχοντας στο μυαλό μου να ποντάρω 9 ευρώ στο 3-0 και 9 ευρώ στο 4-0. Για κάποιο μυστήριο λόγο, αυτά τα δύο σημεία ήταν τα μόνα που ήθελα να παίξω. Όταν όμως πήγα να ποντάρω, έκανα το λάθος που γεννά αμέτρητες πίκρες στο στοίχημα. Άλλαξα την πρόβλεψή μου. Αντί για να παίξω δύο στοιχήματα, έπαιξα 15 ευρώ στο 3-0 (απόδοση 26 και καλές διακοπές).
Το ματς το είδα σε ένα χωριό της Εύβοιας (χωρίς σήμα στο κινητό, χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο για να καλύψω το αποτέλεσμα). Φύγαμε από την παρέα με ένα φίλο και πήγαμε στο καφενείο του χωριού. Με το σκορ 2-0 στο ημίχρονο, εκμυστηρεύθηκα στον φίλο μου τι είχα παίξει.
«Κοντά είσαι, θα το πιάσεις» μου λέει.
Στο δεύτερο, οι Ιταλοί μένουν με δέκα και εγώ αρχίζω τα βουντού μου. Πρέπει οι Ιταλοί να κρατήσουν μέχρι το 75’-80’. Πιστεύω (ελπίζω) ότι μετά, ένα γκολ θα το φάνε. Όλα πάνε κατ’ ευχήν και εγώ σκέφτομαι αν θα κάνω το δελτίο πόστερ και θα το περιφέρω στη δουλειά ή αν θα ανεβάσω τη φωτό του στο Facebook. Το 3-0 της Ισπανίας έρχεται από τον Τόρες στο 84’. Αγγίζω τη νίκη. Μετράω δευτερόλεπτα, αλλά δεν πανηγυρίζω (μέρος των βουντού).
1:30 πριν τη λήξη με τον Κασίγιας να φωνάζει «λήξτο», γίνεται η κάθετη στον Τόρες και αυτός αντί να σουτάρει για να βγει πρώτος σκόρερ (και να το χάσει γιατί είχε κλείσει γωνία ο Μπουφόν… )ΚΑΝΕΙ ΠΑΣΑ. Αν είναι δυνατόν!!!! Ο ΤΟΡΕΣ ΚΑΝΕΙ ΠΑΣΑ και η άλλη αλλαγή, ο Μάτα κάνει το 4-0, χωρίς λόγο. Έτσι για πλάκα, απέναντι σε μια ομάδα με 10, που δεν αντιστέκεται.
Από εκείνο το σημείο και για αρκετή ώρα μετά, στο μυαλό μου υπήρχαν μόνο καντήλια...
Το σπασμένο λάπτοπ του Παναγιώτη Γκαραγκάνη
Η ιστορία είναι αληθινή. Όποιος θέλει, μπορώ να του στείλω το διαλυμένο λάπτοπ μου σε φωτογραφία. Στη ζωή αυτή και θα κερδίσουμε και θα χάσουμε στοιχήματα. Με την ευρύτερη έννοια του όρου. Όποιος πει, πάντως, ότι είναι κερδισμένος από το στοίχημα, αυτό κάθε αυτό, είτε έχει το σύνδρομο της παπάτζας είτε έχει παίξει μία φορά στη ζωή του και γλυκάθηκε από τη χαρά του πρωτάρη. Υπήρχαν φορές που έβγαλα καλά χρήματα από το στοίχημα, υπήρχαν και άλλες (οι περισσότερες) που έφαγα τα μούτρα μου. Επειδή το κείμενο έχει αρνητικό χαρακτήρα (μαζί τα χάσαμε...), θα σταθώ σε μία σχετικά πρόσφατη τραυματική στοιχηματική ιστορία.
Πρωτομαγιά 2012: ξημερώματα. Ένα δυνατό ποντάρισμα σε τρία παιχνίδια για τα πλέι οφ του ΝΒΑ. Πιάνω ξεκούραστα τα "διπλά" στους αγώνες Ατλάντα Χοκς-Μπόστον Σέλτικς και Σικάγο Μπουλς-Φιλαδέλφεια Σίξερς. Έχει πάει 05:30 το πρωί και περιμένω να κλείσω την τριάδα με "άσο" στο παιχνίδι Λος Άντζελες Λέικερς-Ντένβερ Νάγκετς. Αυτή η μορφή που βγάζει τις αποδόσεις στον ΟΠΑΠ, έδινε 4,5 πόντους χάντικαπ στο Ντένβερ. Τελικό σκορ; 104-100, με καλάθι των Νάγκετς στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Βλέποντας το παιχνίδι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με το λάπτοπ αγκαλιά, μου "γύρισαν τα μάτια". Κάθισα ξύπνιος μέχρι τις 8 το πρωί για να χάσω το στοίχημα στην τελευταία φάση του αγώνα; Είναι και ΝΒΑ εκεί πέρα και οι μάγκες δεν κάνουν τον κόπο να επιχειρήσουν μία επίθεση όταν ο νικητής έχει κριθεί. Δεν ήταν, βέβαια, η πρώτη φορά που χάνω ένα στοίχημα στο τέλος. Έχει συμβεί σε όλους.
Για την προϋπηρεσία μου στο "άθλημα", αντέδρασα βλακωδώς. Η ένταση της στιγμής με οδήγησε σε μία ενέργεια δίχως λογική. Δεν θα γράψω πολλά, παρά μόνο ότι το λάπτοπ έπεσε κάτω με άσχημο τρόπο. Πήγα στην Πόλη με δανεικό (από τη δουλειά) υπολογιστή, αλλά σήκωσα την Κούπα (Θρύλος). Η ζημιά στο πανάκριβο Sony Vaio ήταν, βλέπετε, ανεπανόρθωτη.
Don't try this at home...
Μια βραδιά στην Ιο για τον Γιάννη Γεωργόπουλο
Ιούλιος 2003, διακοπές στην… εξωτική Ιο. Επειτα από πέντε μερόνυχτα κραιπάλης η μοίρα μας έφερε σε ένα παντοπωλείο στη Χώρα. Και όταν λέμε παντοπωλείο το εννοούμε. Γκάμα προϊόντων… από απορρυπαντικά «Rol», σοκοφρέτες, ξυραφάκια, γραβιέρα μέχρι και πορτοκάλια Αργολίδας. Την στιγμή που φτάνουμε στο ταμείο διακρίνουμε ενστικτωδώς μία τερματική μηχανή για «ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ». Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος μας το επιβεβαιώνει. «Ναι, λειτουργούμε και ως πρακτορείο». Αυτό ήταν…
«Αρρωστάκια» με το στοίχημα δεν θέλαμε και πολύ να μπούμε στον πειρασμό. Παρά την έλλειψη μελέτης το παρολί είχε σχηματιστεί σε χρόνο dt με ματς από το Κύπελλο Ιντερτότο, διοργάνωση που καταλάμβανε την μερίδα του λέοντος. Με 10.50 ευρώ εάν οι προβλέψεις μας ήταν 100% εύστοχες θα είχαμε κέρδος 180 ευρώ. Μέχρι τις 22.00 είχαν ολοκληρωθεί τα τρία από τα τέσσερα ματς που ποντάραμε. Η τύχη ήταν με το μέρος μας. Τα είχαμε μαντέψει παραδόξως σωστά! Βρε λες; Οι διακοπές είχαν αποκτήσει νέο ενδιαφέρον. Απέμενε μόνο το ματς της ουγγρικής Γκιόρι Έτο κόντρα στην ισπανική Ράσινγκ Σανταντέρ. Το είχαμε ποντάρει «Χ». «Πλήρωνε» καλά. Κάπου στο 4.00.
Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιουλίου. Η βραδιά έμοιαζε μεγάλη. Αιθέριες υπάρξεις τα έδιναν όλα στο “Red Bull” όμως το μυαλό μας ήταν αλλού. Ξέραμε πως αν κερδίζαμε θα παραμέναμε με το κερδισμένο στοίχημα άλλες τρεις μέρες στην Ιο. Ήταν δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Το κινητό τηλέφωνο έχει πάρει φωτιά. Τα νέα από την Ουγγαρία όμως δεν είναι ευχάριστα. 1-0 στο 13΄, 2-0 στο 64΄. Απογοήτευση.
Στο 80΄ η Σανταντέρ που ήταν και το φαβορί μειώνει σε 2-1. Το θυμάμαι σαν τώρα. Από την ένταση της στιγμής φεύγουν καρέκλες, ενώ ένα μπουκάλι σπάει. Για λίγα δευτερόλεπτα βρισκόμαστε άθελα μας (;) στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Οι προσευχές και τα βουντού στα εναπομείναντα 10 λεπτά δεν έπιασαν τόπο. Το σκορ δεν άλλαξε. Φτάσαμε τόσο κοντά με ένα παρολί από το πουθενά. Εκείνη την στιγμή από τα ηχεία του bar ακούγαμε Rolling Stones και «(I Can't Get No) Satisfaction”. Πιο σουρεάλ πεθαίνεις... Χάσαμε, αλλά κερδίσαμε στην αγάπη…
Πίστεψε στον Μπαλοτέλι ο Βαγγέλης Κατσαϊτης
Δεν θα σας πάω πολύ μακριά, αλλά στο Euro που μας πέρασε. Γενικά γουστάρω να παίζω σε τέτοιες διοργανώσεις κάποια στάνταρ στοιχήματα έτσι ώστε να περιμένω μέχρι το τέλος κάτι. Να υπάρχει και λίγο ενδιαφέρον μεταξύ αδιάφορων ομάδων και μπύρας. Έτσι ξεκίνησα και φέτος και εκτός από κατάκτηση, πρόκριση κτλ, πέταξα και 4 σκόρερ. Συνήθως σε αυτές τις διοργανώσεις ο πρώτος σκόρερ βγαίνει στα 4 με 5 τέρματα. Πίστεψα λοιπόν δύο στάνταρ, ένα τρελό και έναν τρελό... Μπαλοτέλι.
Χωρίς πολλά λόγια, ο “Ιταλός” με τα δύο γκολ στους Γερμανούς έφτασε τα τρία, έπιασε τους υπόλοιπους στην ισοβαθμία και στον τελικό ήθελε ένα τέρμα για να βγει πρώτος... Μπαλοτέλι πρώτος σκόρερ 26 απόδοση επί 40 ευρώ που πέταξα θα έπαιρνα 1000 και καλές διακοπές! Τελικά... βγήκαν έξι πρώτοι σκόρερ, έπιασα μεν την απόδοση, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις το κέρδος διαιρείται με τους υπόλοιπους και έμεινα με... 170 ευρώ. Ούτε για διήμερο... Δεν είναι ακριβώς κουβάς, αλλά συνολικά στην διοργάνωση είχα αρνητικό συντελεστή στο τέλος, οπότε ναι... μαζί τα χάσαμε!
Μπασκετικός και στον κουβά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος
Ήμουν μικρός, δεν ήξερα. Μόλις είχε βγει το "Πάμε Στοίχημα" και εγώ θεωρούσα το μπάσκετ προσωπική υπόθεση. Έλα, όμως, που κανείς δεν μου είχε πει για το τυπικό λάθος του πρωτάρη: να "κατεβάζεις" όλο το δελτίο. Ήταν 2000 κι είχα πρωτοπιάσει δουλειά σε εφημερίδα. Ο διευθυντής τότε με είχε φωνάξει στο γραφείο του (για πρώτη φορά), ζητώντας μου να του πω προγνωστικά για τα ματς του μπάσκετ. Προκριματικοί ήταν για το Ευρωμπάσκετ του 2001.
Το θυμάμαι σαν τώρα. Ούτε που έψαξα τα ματς. Άρχισα να λέω σημεία. Δέκα. Όσα χωράει ένα δελτίο. Λίγη ώρα μετά κατέβηκα να ρίξω κι εγώ ένα δελτίο με τη 10άδα που κερδίζει. (Ναι έπαιξα 10 παιχνίδια μαζί - το λέω και ντρέπομαι). Δεν τα πήγα άσχημα. Για την ακρίβεια ήμουν μια γαμ@#@-Γερμανία-βάλε-ένα-καλάθι-ακόμη-στην-ΠΓΔΜ για να κερδίσω ένα ποσό τεράστιο για τα μάτια ενός 18χρονου. Ένας πόντος μακριά από το 10/10. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα το αποτέλεσμα. Και -ποιος θα το πίστευε- δεν άλλαξε ούτε την 92η φορά που έκανα την αφαίρεση για να δω αν έχω κάνει λάθος. Και το χειρότερο είναι ότι στα μάτια του διευθυντή ήμουν ο "μικρός που δίνει προγνωστικά" και έτσι κάθε βδομάδα -μέχρι να επανέλθω στα γνωστά ποσοστά αποτυχίας- είχαμε αυτή την αρκετά άβολη σύσκεψη πάνω από το κουπόνι.
Όταν η Ρεάλ πλήγωσε τον Στέλιο Χαρτζουλάκη
Ένα από τα πρώτα μου στοιχήματα στον ΟΠΑΠ ήταν την άνοιξη του 2004 και ως άπειρος παίκτης, έπαιζα ό,τι μου κατέβαινε, χωρίς να διαβάζω αναλύσεις, προϊστορίες κλπ. Μάλιστα, είμαι σίγουρος ότι ήταν και το πρώτο στοίχημα, όπου δεν έκατσα να παίξω σχετικά μικρές αποδόσεις, αλλά είπα: "Θα ρισκάρω!".
Εκείνη την περίοδο είχα μία συμπάθεια στην τουρκική Γκεντσερμπιρλίγι (έτσι λέγεται, μου το έχει πει Τούρκος) και βλέποντας το διπλό της μέσα στην έδρα της Φενέρμπαχτσε σε απόδοση 5,50, λέω: "Εδώ είμαστε. Από αυτό θα ξεκινήσω".
Στη συνέχεια, έχοντας ψιλοπαρακολουθήσει τη νίκη-έκπληξη της Αλεμάνια Άαχεν (Β' Γερμανίας) επί της Μπάγερν Μονάχου στα προημιτελικά του Κυπέλλου Γερμανίας, την εμπιστεύτηκα στον ημιτελικό κόντρα στην Γκλάντμπαχ, και μάλιστα σε απόδοση 3,10. Προσπαθώ να θυμηθώ το παιχνίδι, με το οποίο έκλεισα την τριάδα, αλλά μου είναι αδύνατο. Πάντως είμαι σίγουρος ότι έδινε απόδοση 2,40 ή 2,50. Κοίταζα και ξανακοίταζα το δελτίο μου και αποφάσισα ότι είναι αρκετά καλό και με 3 ευρώ (19 χρονών ήμουν, πόσα να παίξω;) θα βγάλω ένα 120άρι. Καθόλου άσχημα!!
Ωστόσο, λίγο πριν πάω να το καταθέσω, η απληστία μου χτύπησε κόκκινο. Βλέπω κάτω-κάτω στο κουπόνι τον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας, όπου η Ρεάλ έπαιζε με τη Σαραγόσα. "Τι σκατά", λέω, "δεν θα κερδίσει;". 1,40 έδινε και σκέφτηκα να κερδίσω ένα έξτρα 50άρι.
Κι έρχεται η Ρεάλ. Προηγείται νωρίς με τον Μπέκαμ, αλλά ο Βίγια και ο Σάβιο το γυρίζουν, 2-1 για τη Σαραγόσα. "Εντάξει", λέω, "προλαβαίνει να το ανατρέψει". Και όντως, έφτασε τόσο κοντά, αφού ο Ρομπέρτο Κάρλος ισοφάρισε και η Σαραγόσα έμεινε με 10 παίκτες στο τελευταίο 25λεπτο. Αλλά τι να το κάνεις, που η Ρεάλ αγωνιζόταν λες και ήταν εκείνη με 10 παίκτες; Τελικά το ματς πήγε στην παράταση, κοινώς είχα χάσει. Να επισημάνω ότι στην παράταση ήμουν φανατικά με τη Σαραγόσα, έτσι για εκδίκηση προς τη Ρεάλ. Τελικά το πήρε η Σαραγόσα με 3-2 και μαντέψτε ποιος έβαλε το νικητήριο γκολ: ο Γκαλέτι!!
Όσον αφορά στην απληστία, ακόμα με κυνηγάει. Το μάθημά μου εξακολουθώ να μην το έχω μάθει...
"Montanes, κόψε το τένις αγόρι μου" εκλιπαρεί ο Ηλίας Αναστασιάδης
Φάση των 16 στο περσινό Ρολάν Γκαρός. Fabio Fognini εναντίον Albert Montanes. Παίζω στοίχημα 12 χρόνια σερί (128 μέρες καθαρός πια), σε διαβεβαιώ ότι έχω παίξει στοιχήματα που δεν έχεις φανταστεί, βλ. άθλημα bowls (αρχέγονη παράδοση των Βρετανών) και σπανίως, ΣΠΑΝΙΩΣ, ποντάρω υπέρ ξεκάθαρου φαβορί, δηλαδή οποιουδήποτε με απόδοση κάτω από 1.50.
Εκείνο το απόγευμα, είπα να ποντάρω πολλά. Πολλά παραπάνω από αυτά που βάζω συνήθως, γιατί πόνταρα σε απόδοση 1.40. Υπέρ του Ισπανού Μοντάνες. Ένιωθα ότι έκλεβα εκκλησία, γιατί ο Fognini παρότι άρχιζε να έχει κράμπες στο αριστερό πόδι, συνέχιζε. Και όσο συνέχιζε, το παιχνιδάκι θα τέλειωνε εύκολα υπέρ μου, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΟΥΝΗΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2-3 GAMES. Η απόδοση είχε πέσει στο 1.04 ΧΩΡΙΣ break. Ο Ιταλός σέρβιρε χωρίς να σηκωθεί από το έδαφος. Είχε δύναμη μόνο στα χέρια. Δεν κυνηγούσε μπάλες. Ήμασταν στο 5ο σετ (στα γκραν σλαμ δεν έχει tie-break στο 5ο σετ) και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα break του Montanes για να κλείσουμε.
Αλλά ο πραγματικά ανήμπορος ήταν ο ΕΛΕΕΙΝΟΣ loser, Albert Montanes. Έχασε αμέτρητα break points, το σετ είχε φτάσει στο 9-9, ο Fognini κράταγε τα service games του με τα αυτιά, τα δόντια, τη μύτη, ΟΧΙ με τα πόδια πάντως, κι ο άλλος, ο άρχοντας του ζεν της βλακείας, απλά κρατούσε εύκολα τα δικά του service games. Δεν ξέρω τι περίμενε. Ότι θα πεθάνει ο Fognini και θα κερδίσει με retire; Μπορεί.
Το break το έκανε ο Ιταλός τελικά -όλο το Philippe Chatrier ήταν λογικότατα μαζί του-, κράτησε και το σερβίς του και ο Montanes πρέπει να έλαβε πολλά απειλητικά μηνύματα για τη ζωή του εκείνο το βράδυ.
Να σημειωθεί ότι ο Fognini είχε τόσο σοβαρό πρόβλημα με το πόδι του που δεν κατέβηκε καν στον προημιτελικό με τον Τζόκοβιτς. Απλά κέρδισε σαν άλλος Die Hard για να κουβαδιαστώ εγώ και μετά γύρισε στο σπίτι του. Ιταλοί, τι περιμένεις..
''Πλάκα κάνεις; Δεν παίζεις στοίχημα;;!" ρωτάνε διάφοροι τον Θοδωρή Κουνάδη
Όχι. Παρόλο που λατρεύω το ποδόσφαιρο, το έκανα επάγγελμα και όλη μέρα ασχολούμαι με αυτό. Παρόλο που στο γραφείο συνέχεια βλέπω-ακούω-μαθαίνω αποδόσεις. Δεν παίζω από εκείνο το καταραμένο βράδυ της 12ης Ιούλη του 2000. Το Euro τελειώνει και περιμένω ένα αποτέλεσμα για να κερδίσω τις διακοπές εκείνου του Αυγούστου, του επόμενου και καμιά 10αριά ακόμα. Έχω παίξει ένα συνδυασμό στοιχημάτων πριν το Euro και μου μένει να βγει τελικός Ολλανδία-Γαλλία. Οι τρικολόρ είναι εκεί από το προηγούμενο βράδυ και μένει οι γηπεδούχοι οράνιε να αποκλείσουν την αγαπημένη μου Ιταλία. Αλλά οι ατζούρι συναισθηματισμοί μου πάνε στην άκρη καθώς το χρηματικό δέλεαρ είναι μεγάλο.
Αρχίζει το ματς, μονότερμα οι Ολλανδοί και η Ιταλία στο 34' μένει με 10 παίκτες. "Ανοίγω" σαμπάνιες! Στο 38' κερδίζουν και πέναλτι οι γηπεδούχοι και γκοοο...όχι. Τέλος πάντων. Ξεκινά επανάληψη και νέο μονότερμα. Και νέο πέναλτι στο 63' και γκοοο...όχι. Μάλιστα. Κάποια φίδια με ζώνουν για τα καλά.Η Ιταλία αντέχει και πάμε παράταση. Το σφυροκόπημα συνεχίζεται αλλά το 0-0 δεν αλλάζει μετά από 120'. Πέναλτι πλέον με την καρδιά εδώ και ώρα να χτυπάει στα χείλη, την πίεση στο κόκκινο, το χρώμα μου κάτασπρο. Και η πρώτη εκτέλεση της Ολλανδίας; Χαμένη ΚΑΙ αυτή!
Τι δεν καταλαβαίνεις Tόλντο; Τι δεν καταλαβαίνεις;
Το κόρνερ που δεν έδωσαν στον Χρήστο Χατζηιωάννου
Πρώτη Φεβρουαρίου του 2011. Δεν το θυμόμουν, το έψαξα. Παίζει η Manchester United με την Aston Villa. Και εκείνη την περίοδο με είχε πιάσει κάτι να παίζω κόρνερ. Over 10,5 το στοίχημα και ποντάρω τα λεφτά που μου έχουν μείνει στον λογαριασμό για να έχω να παίζω το Σ/Κ. Δεν ήταν πολλά. Ούτε το κέρδος θα ήταν φοβερό. Η τσαντίλα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο το έχασα. Τα κόρνερ είναι μοιρασμένα γιατί παρά το προβάδισμα της United με 2-0, η Villa πίεζε να μειώσει. Και το έκανε σκοράροντας τη στιγμή που τα κόρνερ ήταν 5-5 (10 το σύνολο). Θέλω άλλο ένα και είμαι σίγουρος ότι θα έρθει μιας και οι δύο πιέζουν.
Ο Vidic κλειδώνει το παιχνίδι με ένα τρομερό σουτ αλλά η United είναι αχόρταγη και βγαίνει συνεχώς στην επίθεση. Δεν μπορεί, θα έρθει. Στο 92 ο Wayne Rooney ταλαιπωρεί την μπάλα κοντά στο σημαιάκι. Θέλει να κερδίσει χρόνο και χειροκρότημα. Κάνει ένα τακουνάκι, η μπάλα χτυπάει πεντακάθαρα στο πόδι του αμυντικού και βγαίνει έξω. Είναι κόρνερ. Ξεκάθαρα. Αλλά ο διαιτητής δείχνει άουτ. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιες λέξεις βιάστηκαν να βγουν από το στόμα και πόσες βόλτες έκανα στο σαλόνι μέχρι να ηρεμήσω για το χαμένο στοιχηματικό Σ/Κ.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου