Εδώ Βόλος: Οικονομία-Τζόγος: 1Χ

Οι θέσεις που καταλαμβάνουν πλέον οι θαμώνες στα προποτζίδικα του Βόλου έχουν λιγοστέψει. Οι ηλικιωμένοι -κατά το πλείστον- πελάτες, αφού πάρουν το καφεδάκι τους από το σπίτι ή από το διπλανό καφενείο, μαζεύονται στα προποτζίδικα ή στα «αθλητικά καφενεία», όπως τα αποκαλούν, και παρακολουθούν τα αθλητικά δρώμενα από την αθέατή τους σκοπιά: από αυτή του τζόγου.

Ο Χρήστος είναι ιδιοκτήτης ενός προποτζίδικου στο κέντρο του Βόλου. Συναναστρέφεται καθημερινά με τους ίδιους ανθρώπους εδώ και τέσσερα χρόνια, από τότε που αποφοίτησε από τη σχολή του Οικονομικού και ξεκίνησε τη δουλειά, λίγα μέτρα κάτω από τη σχολή. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μέσα στον τελευταίο χρόνο ο τζίρος της δουλειάς του έπεσε 35%. Τα πρόσωπα που έβλεπε στο μαγαζί το 2010 είναι πολύ λιγότερα από αυτά που αντικρίζει πλέον.

Οι πελάτες ξοδεύουν με αυστηρά μελετημένη οικονομία τα χρήματα που περισσεύουν, αφού πρώτα καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Τα 10ευρα, τα 20ευρα και τα 50ευρα έχουν δώσει τη σειρά τους στα 10λεπτα, στα 20λεπτα και στα 50λεπτα, αντίστοιχα. Η «ταρίφα» του τάματος προς τον θεό Τζόγο έχει πέσει αισθητά και από χάρτινη έγινε μεταλλική. Ο θεός Τζόγος, ο θεός της ευημερίας και των επίγειων αγαθών, σπάνια κάνει το θαύμα του στα άδυτα των ταμειακών μηχανών. Η «ρώσικη ρουλέτα» με τους φωτεινούς κίτρινους αριθμούς δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σκυλιά που τρέχουν χιλιάδες μίλια πιο μακριά, αθλητικά αγωνίσματα που λαμβάνουν χώρα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και τυχαίες αυτόματες κληρώσεις αριθμών στην υπηρεσία τυχοδιωκτών που τα παρακολουθούν σχολαστικά.

Ο Αλέκος, καθημερινός πελάτης, ήταν μάγειρας σε εμπορικά καράβια και σε πολυτελή κρουαζιερόπλοια όταν ο Βόλος αποτελούσε μια σημαντική βιομηχανική περιοχή και το λιμάνι ήταν από τα πιο σημαντικά της Ελλάδας και της Μεσογείου. Τώρα, πλέον, συνταξιούχος και με άπλετο ελεύθερο χρόνο, είναι από τους θαμώνες στο προποτζίδικο του Χρήστου. Αφού υπολογίσει τα χρήματα που χρειάζεται για τις βασικές του ανάγκες -φαγητό, λογαριασμούς, κ.λπ.- για το δάνειο του σπιτιού του και για το χαρτζιλίκι των εγγονιών του, τότε ποντάρει -ό,τι περισσεύει- στα παιχνίδια τύχης. Ονειρεύεται να φτιάξει από ένα σπίτι για τα παιδιά του, να αγοράσει ένα καΐκι και ένα σπίτι στην παραλία από το οποίο θα βλέπει το λιμάνι και θα θυμάται τις εμπειρίες που αποκόμισε από τα υπερπόντια ταξίδια του. Αυτά ονειρεύεται κάθε φορά που συμπληρώνει ένα δελτίο τυχερών παιχνιδιών. Παρόμοια όνειρα κάνουν και οι υπόλοιποι.

Το δικαίωμα στο όνειρο είναι αναφαίρετο και δεν κοστίζει τίποτα. Η προσπάθεια, όμως, μετριέται σε ευρώ.



ΠΗΓΗ