Αν ο καλός ο καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα, όπως αποφαίνεται ο θυμόσοφος λαός, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν σταμάτησε ν΄ αποδεικνύει ικανότητες και προσωπικότητα, ακόμη κι όταν ως επιτυχημένος επιχειρηματίας κι εκ των κεφαλών μίας εκ των μεγαλυτέρων οικογενειών της Ελλάδας «μπήκε» στον Παναθηναϊκό.
Τον Ιανουάριο του 1979, διάστημα ορόσημο για τη μετάβαση του ελληνικού ποδοσφαίρου από ερασιτεχνικό-ημιεπαγγελματικό σε επαγγελματικό, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο που υποχρέωνε τις ποδοσφαιρικές ομάδες να γίνουν επαγγελματικές. Η μετατροπή, τονίζεται, πώς ήταν υποχρεωτική όπως και η δημιουργία ανωνύμων εταιρειών (ΠΑΕ), οι οποίες στην ίδια μορφή υπάρχουν και σήμερα.
Η 17η Ιουλίου 1979 είναι η ημέρα που ο Παναθηναϊκός περνά στην οικογένεια Βαρδινογιάννη, όταν και καλύφτηκε η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου που ορίστηκε στις 80 εκατομμύρια δραχμές. Μέσα από διεργασίες, πρωτόγνωρες για την εποχή στο ποδόσφαιρο, συνεχόμενα συμβούλια της προϋπάρχουσας κατάστασης κι εν μέσω σημαντικών οικονομικών δυσκολιών για το σύλλογο, το «τριφύλλι» αλλάζει σελίδα.
Κύριος αντίπαλος της οικογένειας Βαρδινογιάννης ήταν η οικογένεια Γιαννακόπουλου με χρόνια παραγοντική ενεργό δράση στον Ερασιτέχνη. Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος, οι οποίοι στο κοντινό μέλλον της εποχής εκείνης εξελίχτηκαν σε κορυφαίοι παράγοντες στο τμήμα μπάσκετ του συλλόγου, είχαν καταθέσει επίσημη πρόταση για την αγορά της ΠΑΕ, που είχε νωρίτερα συσταθεί, με αυτήν να καταλήγει στους Βαρδινογιάννηδες.
Για νομικούς λόγους η πλειοψηφία των μετοχών «έσπασε» σε τρία μέρη, με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να έχει το 20% του 51%, ποσοστό που επέτρεπε η τότε ισχύουσα διάταξη για κάθε φυσικό πρόσωπο μέλος μία ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας. Το κουμάντο, όμως, γινόταν εξ αρχής από τον ίδιο, που γρήγορα απέκτησε ενεργό ρόλο και ψηφίστηκε πρόεδρος των «πράσινων» στο Διοικητικό Συμβούλιο της 14ης Νοεμβρίου 1979.
Ακόμη και η εκλογή του, ως πρώτου μάλιστα προέδρου σε επαγγελματικό επίπεδο για τον ιστορικό αθηναϊκό σύλλογο, δεν ήταν εύκολη μια και υπήρξαν αντιδράσεις για την ανοικτή ψηφοφορία με την οποία πήρε το χρίσμα! Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, στην πρώτη του αιχμηρή τοποθέτηση, μετά τη διαδικασία είχε παρατηρήσει πώς «έχουμε να κάνουμε με ανώνυμη εταιρεία και όχι με αθλητικό σύλλογο».
Δήλωση που ξένισε, μια και το έδαφος δεν ήταν ακόμη πρόσφορο ώστε να γίνει ο απαραίτητος διαχωρισμός της σημασίας μίας ομάδας, σε συναισθηματικό επίπεδο, για κόσμο και εταίρους με τη δομική λειτουργία της ως, λαϊκά, «επιχείρηση». Αρκετές δεκαετίες μετά ακόμη και τα μεγάλα κλαμπ του κόσμου πρωτίστως αντιμετωπίζονται ως εταιρικές μονάδες (μετρήσιμη οικονομική δυναμική κτλ) και κατόπιν ως φορείς που συσπειρώνουν κόσμο γύρω από τα αθλητικά τμήματά τους!
Η πορεία του Γιώργου Βαρδινογιάννη για μερίδα κόσμου είναι αμφιλεγόμενη. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει είναι ότι με την προσωπικότητα και τις κινήσεις του ανήκει στο μικρό γκρουπ των παραγόντων στο άθλημα που ενδυνάμωσαν το ποδόσφαιρο και το βοήθησαν ν΄ απεμπλακεί από το ερασιτεχνικό επίπεδο κάνοντας βήματα προς τα εμπρός.
Η υπόθεση ελληνοποίησης του Χουάν Ραμόν Ρότσα (Γιάννης Μπουμπλής, εγγεγραμμένος στα μητρώα του Δήμου Αιγάλεω) που εξελίχτηκε από πρόσκαιρη επικοινωνιακή νίκη του κόντρα στο αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού, σε φιάσκο, μετά την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας μετά από δίκη (1982) αποτελεί μία από τις αρνητικές στιγμές του στο θώκο του πρώτου άνδρα του συλλόγου.
Επί Γιώργου Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός δόμησε και εξέλιξε τις καλύτερες ακαδημίες νέων παικτών στην Ελλάδα. Ποδοσφαιριστών που στελέχωσαν την Εθνική ομάδα κι οδήγησαν και το σύλλογο σε σημαντικές επιτυχίες. Κατόπιν προσωπικής του απόφασης οικοδομήθηκε το Αθλητικό Κέντρο της Παιανίας, σε έκταση και με έξοδα της οικογένειάς του (είχε μπει στον Παναθηναϊκό με ποσό ανώτερο των 100 εκατομμυρίων δραχμών το 1979), που αποτελεί ως και σήμερα πρότυπο στο είδος του.
Ο Παναθηναϊκός, από τον Δεκέμβρη του 1981, έγινε η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα που απέκτησε τέτοιο «εφόδιο» στη δύσκολη μετάβαση από ερασιτεχνικό σωματείο σε επαγγελματικό. Ο Καπετάνιος (απόφοιτος της σχολής ναυτικών δοκίμων), στην ενασχόλησή του με τον Παναθηναϊκό, ήταν παρεμβατική προσωπικότητα κι αυτό δημιούργησε στη συνέχεια της προεδρικής του θητείας, ως το τέλος της, κόντρα με μερίδα φιλάθλων του συλλόγου, η οποία μία δεκαετία και πλέον μετά (και με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη στη θέση του) οδήγησε στην οριστική απομάκρυνση της οικογένειας από τα κοινά του συλλόγου, μέσω της πολυμετοχικότητας, με αποτέλεσμα το υπάρχον καθεστώς της διοίκησης Αλαφούζου-Παναθηναϊκής Συμμαχίας.
Ο κόσμος, που στράφηκε εναντίον του, τού χρέωσε τους λίγους τίτλους που πήρε επί των ημερών του ο σύλλογος, συγκριτικά με την εποχή Κόκκαλη που ακολούθησε στον Ολυμπιακό, και τη σφιχτή οικονομική πολιτική που υιοθέτησε, σύμφωνα με την ίδια άποψη, η οποία κρατούσε πίσω το σύλλογο! Ο Βαρδινογιάννης αποχώρησε από τη θέση του προέδρου του συλλόγου στις 29 Μαΐου 2000 με τον ανιψιό του Γιάννη να τον αντικαθιστά. Τα αίτια της απόφασης αυτής τα γνωρίζει μόνο ο ίδιος, στον Τύπο της εποχής, όμως, η απόφαση του αυτή αιτιολογήθηκε από τον θάνατο του αδελφού του Θεόδωρου, που τον είχε κλονίσει, αλλά και την κόντρα του με τον κόσμο που συνεχώς γινόταν πιο έντονη.
Μπορεί να μην αποφάσισε να κλείσει τον Γκεόργκι Χάτζι πριν γίνει σούπερ σταρ, επί των ημερών του, όμως, σπουδαίοι παίκτες φόρεσαν την πράσινη φανέλα με το «τριφύλλι». Κριστόφ Βαζέχα, Δημήτρης Σαραβάκος, Βέλιμιρ Ζάετς, Χουάν Χοσέ Μπορέλι, Γιόζεφ Βάντσικ, Χουάν Ραμόν Ρότσα είναι μόνο ορισμένοι από τους τεράστιους παίκτες που επέλεξε στον Παναθηναϊκό, ενώ δεν δίστασε να «χτυπήσει» ποδοσφαιριστές από τον μεγάλο αντίπαλο Ολυμπιακό κερδίζοντας τις εντυπώσεις, όπως στις περιπτώσεις του Στράτου Αποστολακη, Νίκου Σαργκάνη, Γιάννη Κυράστα και Μάικ Γαλάκου που «αυτομόλησαν» από το κόκκινο στο πράσινο στρατόπεδο!
Επί ημερών Γιώργου Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός κατέκτησε έξι πρωταθλήματα (1984, 1986, 1990, 1991, 1995, 1996), εννέα Κύπελλα Ελλάδας (1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995) και τρία Σούπερ Καπ (1988, 1993, 1994). Συν τοις άλλοις, στη μετά-Ουέμπλεϊ εποχή, όπου το «τριφύλλι» έγινε η μόνη ελληνική ομάδα που έχει φτάσει ως σήμερα σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, επί προεδρίας Γιώργου Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός αποτέλεσε τον πιο σταθερό εκπρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη με δύο συμμετοχές σε ημιτελική φάση Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Τσάμπιονς Λιγκ (1985, 1996). Φτάνοντας, επίσης, μία φορά ακόμη (2002) στους «8» της διοργάνωσης και ακόμη δύο φορές σε προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (1988, 2003).
Επιμέλεια: Λάμπρος Γκαραγκάνης
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου