Διαβάζοντας το άρθρο του Ζιμάνσκι στην σελίδα του ΔΝΤ, βλέπουμε πως έχει κάποιους κύριους άξονες κατεύθυνσης: Την κινητικότητα των ποδοσφαιριστών από χώρα σε χώρα και τον ανταγωνισμό μεταξύ των πρωταθλημάτων. Μάλιστα, το άρθρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ατόφια γνώση πάνω στο ποδόσφαιρο και τους κανόνες του, αφού ακόμα και ένας που δεν γνωρίζει, μέσα από αυτό μπορεί να μάθει τα βασικά του αθλήματος. Να σημειώσουμε εδώ πως όπως κάθε κράτος, έτσι και στο ποδόσφαιρο το παιχνίδι χαρακτηρίζεται ως προιόν για το ΔΝΤ και οι ομάδες φυσικά ως επιχειρήσεις. Υπάρχει δηλαδή μια μετάφραση, ένας ρεαλισμός, ο οποίος εμφανίζεται όμως σε όλες τις πτυχές τις συγκεκριμένης ̎εταιρείας ̎. Ας τα δούμε όμως αναλυτικά.
Στο άρθρο αρχικά γίνετε μια αναφορά για την κατάσταση του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στην εποχή πριν την απόφαση Μποσμάν. Η αγορά των παικτών αποτελεί σημαντικό κομμάτι, επισημαίνοντας τα στοιχεία μιας μεγάλης ανάλυσης που έχει γίνει παλαιότερα από την FIFA, σύμφωνα με την οποία από τους 113.000 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές παγκοσμίως, οι 60.000 αγωνίζονται σε ομάδες που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα της ΟΥΕΦΑ. Μάλιστα, ιδιαίτερο στοιχείο αποτελεί και το γεγονός πως στις μέρες μας, η FIFA έχει φτάσει στο σημείο να αριθμεί περισσότερα μέλη και από τα Ηνωμένα Έθνη.
Τα παραπάνω μας δείχνουν πως το ενδιαφέρον του ΔΝΤ , καθώς και τα στοιχεία που επεξεργάζεται, δεν είναι τυχαία. Πώς να είναι άλλωστε από την στιγμή που κύριος άξονας του ταμείου είναι το χρήμα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΟΥΕΦΑ, το 2011 από τα 16 δις Ευρώ του συνολικού εισοδήματος του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τα 6,9 δις Ευρώ δόθηκαν σαν μισθοί στους ποδοσφαιριστές. Μάλιστα, γίνεται αναφορά και στο γεγονός πως τα καλύτερα πρωταθλήματα και οι ακριβότερες ομάδες βρίσκονται στην Ευρώπη. Τυχαίο;
Που οφείλεται όμως αυτή η επιτυχία του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Εδώ η απάντηση είναι μία: Κινητικότητα ποδοσφαιριστών. Το παράδειγμα ομάδων(εταιρειών δηλαδή) που χρησιμοποιούν ξένους ποδοσφαιριστές για την επιτυχία τους, δίνει το έναυσμα για συζήτηση και εφαρμογή και σε άλλα πεδία δράσης πέρα από το ποδόσφαιρο. Εργαζόμενοι δηλαδή από άλλες χώρες, που με τις γνώσεις ή τις ικανότητές τους θα καταφέρουν να καταστήσουν μια επιχείρηση επιτυχημένη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα 2/3 των ποδοσφαιριστών στην Premier League δεν είναι Άγγλοι, όπως επίσης και το 40% και 50% για το ισπανικό και γερμανικό πρωτάθλημα αντίστοιχα. Αυτό οδηγεί στην δημιουργία ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, το οποίο σε συνδυασμό με την ύπαρξη πολλών διεκδικητών του πρωταθλήματος, αυξάνει το ενδιαφέρον του κοινού και συνεπώς αυξάνει και την οικονομική του δύναμη. Σε αντίθετη περίπτωση, ο Ζιμάνσκι προτείνει πως για να αποτραπεί ο κίνδυνος να μειώνεται διαρκώς η ανταγωνιστικότητα και συνεπώς η οικονομική δύναμη ενός πρωταθλήματος, πρέπει να γίνει αναδιανομή των εσόδων.
Επειδή όμως όπως αναφέραμε και παραπάνω, τα στοιχεία που ενδιαφέρουν το ΔΝΤ πρέπει να είναι ρεαλιστικά, το άρθρο δεν μας κρύβει πως πέρα από τα διαρκώς νέα μεταγραφικά ρεκόρ που σημειώνονται για την αγορά ποδοσφαιριστών, υπάρχουν και ομάδες που αντιμετωπίζουν και μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, ο Ζιμάνσκι ισχυρίζεται πως οι ομάδες δεν διαλύονται ούτε χάνονται από την αγορά, αλλά κάποια στιγμή εμφανίζεται κάποιος και τις βγάζει από το οικονομικό αδιέξοδο. Κοινώς, μέσα από αυτή την πρόταση, μειώνει την σημασία του κινδύνου και προσπαθεί να περάσει την φιλοσοφία πως ότι και να γίνει, ο ̎σωτήρας ̎ στο τέλος θα εμφανιστεί. Είτε είναι ιδιώτης, είτε είναι το ΔΝΤ.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου