Έκαναν διπλή ζωή και τα Σαββατοκύριακα τίναζαν την μπάνκα στον αέρα!Το 1992 μία ομάδα φοιτητών από το MIT, κόντεψε να «νικήσει» τα μεγαλύτερα καζίνο της Αμερικής, εφαρμόζοντας απλά μαθηματικά. Η ιδέα ξεκίνησε το 1958, όταν ο μαθηματικός και τζογαδόρος Έντουαρντ Ο’ Θορπ μελέτησε μανιωδώς το παιχνίδι «Blackjack», ή αλλιώς «21».
Ο Ο’ Θορπ χρησιμοποίησε τον νεοαποκτηθέντα υπολογιστή του ΜΙΤ για να υπολογίσει τις πιο συμφέρουσες κινήσεις, ανάλογα με τον συνδυασμό καρτών που είχαν μπροστά τους. Εάν για παράδειγμα ο παίκτης είχε 14 και η «μάνα», δηλαδή ο κρουπιέρης του καζίνο, 7, τότε ο παίκτης είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει, αν επέλεγε να τραβήξει κι άλλο χαρτί. Όποιος εφάρμοζε κατά γράμμα τη μέθοδο του Ο’ Θορπ δεν σήμαινε ότι θα κέρδιζε κάθε παρτίδα, αλλά ότι μακροπρόθεσμα, θα κέρδιζε περισσότερες φορές απ’ ότι θα έχανε. Το 1966 δημοσιεύτηκε το βιβλίο του «Beat the Dealer», που εξηγούσε τη διαδικασία και αμέσως έγινε ανάρπαστο.
Πώς μία ομάδα φοιτητών του MIT ξεγέλασε τα μεγαλύτερα καζίνο του Λας Βέγκας
Σχεδόν μιάμιση δεκαετία αργότερα, το 1979, μια νέα ομάδα «ιδιοφυών» του MIT αποφάσισαν να εφαρμόσουν το σύστημα που ανέπτυξε για να βγάλουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Ασφαλώς δεν ήταν οι πρώτοι που θα χρησιμοποιούσαν μαθηματικές μεθόδους για να ξεγελάσουν τους κρουπιέρηδες των καζίνο, αλλά ήταν οι πρώτοι που οργανώθηκαν σε ομάδα και δημιούργησαν ειδικούς ρόλους για τη βέλτιστη απόδοση του σχεδίου. Η ομάδα του MIT χρησιμοποιούσε, εκτός από τη βασική στρατηγική του Ο’Θορπ, μία άλλη τεχνική που βασιζόταν στην καταμέτρηση των χαρτιών που εμφανίζονταν στο παιχνίδι. Επειδή το blackjack παίζεται με περιορισμένο αριθμό τραπουλών, η πιθανότητα να εμφανιστεί κάποιο συγκεκριμένο χαρτί είναι υπολογίσιμη.
Τους παίχτες τους συμφέρει να παίζουν με μεγάλα χαρτιά, δηλαδή το 10, τις φιγούρες και τον άσο. Τα μικρά χαρτιά, από το 1 μέχρι το 6, συνήθως σημαίνει ότι θα κερδίσει το καζίνο, ενώ τα μεσαία (7-9) θεωρούνται ουδέτερα. Επομένως, οι παίχτες επιδίωκαν πάντα να ποντάρουν πολλά χρήματα, όταν ήξεραν ότι στην τράπουλα είχαν απομείνει τα πιο πολλά μεγάλα χαρτιά, καθώς τα μικρά είχαν ήδη παιχτεί. Πώς μπορούσαν όμως να το ξέρουν αυτό; Είχαν αποδώσει συγκεκριμένη αξία σε κάθε είδος χαρτιού. Δηλαδή, τα μικρά χαρτιά είχαν αξία +1, τα ουδέτερα 0 και τα μεγάλα, -1. Κάθε φορά που εμφανιζόταν ένα καινούριο χαρτί, εκείνοι έπρεπε να προσθέτουν και να αφαιρούν ανάλογα. Όταν το αποτέλεσμα των πράξεων έφτανε να είναι +5 και πάνω, σήμαινε ότι αρκετά μικρά χαρτιά είχαν παιχτεί, έτσι ώστε να είναι πλέον ασφαλές να ποντάρουν πολλά χρήματα και να κερδίσουν.
Αυτό το μέτρημα δεν είναι παράνομο, αλλά δεν συμφέρει καθόλου τα καζίνο, γιατί σημαίνει ότι θα χάσουν πολλά χρήματα. Γι’ αυτό και διώχνουν όποιον αντιλαμβάνονται ότι μετρά τα χαρτιά στο blackjack. Με τις αναρίθμητες κάμερες ασφαλείας που υπάρχουν μέσα σε ένα καζίνο, αυτό είναι απλά θέμα χρόνου. Η ομάδα του MIT όμως, βρήκε ένα τρόπο να κρύψει το μέτρημα από την ασφάλεια του καζίνο. Χωρίστηκαν σε μικρότερες ομάδες των τριών ατόμων και κάθε ένα άτομο εξυπηρετούσε διαφορετική λειτουργία. Αρχικά υπήρχε ο «παρατηρητής», που παρακολουθούσε το παιχνίδι, μετρούσε τις κάρτες και όταν έβλεπε ότι οι περισσότερες μικρές κάρτες είχαν φύγει, έκανε κρυφά σήμα στον συνάδελφό του να κάτσει και να ποντάρει. Ο συνάδελφος αυτός ήταν ο «μεγάλος παίχτης», που καθόταν και πόνταρε πολύ μεγάλα ποσά, μόνο όταν ήξερε ότι οι κάρτες που απέμεναν στην τράπουλα τον συνέφεραν. Συνήθως οι «μεγάλοι παίχτες» προσποιούνταν ότι ήταν πλούσιοι επιχειρηματίες, που έπαιζαν πάντα με αυτό τον ριψοκίνδυνο τρόπο. Υπήρχε και ένα τρίτο μέλος, ο «ελεγκτής», που καθόταν συνέχεια στο τραπέζι, πόνταρε το χαμηλότερο δυνατό ποσό, για να μην προκαλέσει υποψίες και μετρούσε τις κάρτες, για μεγαλύτερη ακρίβεια.
«Strategic Investments LP». Ο συνεταιρισμός των φοιτητών και τα ποσοστά κέρδους
Βασικά μέλη της αρχικής ομάδας ήταν ο Τζ. Π. Μάσαρ και ο Μπιλ Κάπλαν, που διηύθυναν τους παίχτες, οι οποίοι αριθμούσαν μέχρι και 70, στις πιο πετυχημένες περιόδους. Ξεκίνησαν το 1979, ερασιτεχνικά και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Κέρδισαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, αλλά με την πάροδο του χρόνου, τα περισσότερα μέλη παραιτήθηκαν, είτε γιατί είχαν αποκομίσει όσα κέρδη ήθελαν είτε γιατί ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι παίχτες δεν μπορούσαν να παίξουν άλλο, γιατί τους αναγνώριζαν αμέσως στα περισσότερα καζίνο. Η ομάδα διαλύθηκε το 1990, αλλά δύο χρόνια αργότερα, ο Τζ. Π. Μάσαρ επέστρεψε δριμύτερος. Μαζί με τον πρώην συνεργάτη του, Μπιλ Κάπλαν, καθώς και διάφορους άλλους επενδυτές, ίδρυσε τoν συνεταιρισμό «Strategic Investments LP» και άρχισε να «προσλαμβάνει» νέους φοιτητές από το MIT και συνέχισε με το Χάρβαρντ....
Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα ήταν πολύ οργανωμένα. Υπήρχαν αυστηρές προδιαγραφές σχετικά με τον τρόπο που θα παίζεται το παιχνίδι, έτσι ώστε να μην τραβήξουν την προσοχή των καζίνο, αλλά και ο τρόπος που θα μοιράζονταν τα κέρδη. Οι ιδρυτές, δηλαδή ο Μάσαρ, ο Κάπλαν και ένας τρίτος φίλος τους, ο Τζον Τσανγκ, θα έπαιρναν το 45% των κερδών. Οι επενδυτές θα έπαιρναν το άλλο 45% και το εναπομείναν 10% θα πήγαινε στους παίχτες. Πολύ γρήγορα, βρέθηκαν δεκάδες ενδιαφερόμενοι, με πολύ υψηλά IQ και τρομερή ευχέρεια στις μαθηματικές πράξεις. Πριν όμως παίξουν για πρώτη φορά σε πραγματικό καζίνο, έπρεπε να περάσουν μία εξαιρετικά απαιτητική προπόνηση, που διαρκούσε μήνες. Μπιλ Κάπλαν Μπιλ Κάπλαν Έπρεπε να μάθουν να μετρούν κάρτες ακόμα και στον ύπνο τους, να υπολογίζουν τα πάντα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ενώ τριγύρω τους επικρατούσε ο πανικός που υπήρχε συνήθως σε ένα γεμάτο καζίνο. Περνούσαν πολλές δοκιμασίες και όταν πια κατάφερναν να τα κάνουν όλα χωρίς ούτε ένα λάθος, έπαιρναν την τελική άδεια.
Η αρχή και το τέλος της ομάδας blackjack του MIT
Στην αρχή τα κέρδη ήταν εντυπωσιακά. Έφευγαν Παρασκευή απόγευμα από το MIT, έπαιζαν συνεχόμενα μέχρι Κυριακή βράδυ, οπότε έπαιρναν το αεροπλάνο για να επιστρέψουν. Οι φοιτητές δούλευαν σε ομάδες των τριών και μπορεί σε ένα βράδυ να έπαιζαν ταυτόχρονα μέχρι και 10 διαφορετικές ομάδες. Κανείς δεν τους είχε πάρει είδηση, γιατί τους προφύλασσαν οι ειδικοί ρόλοι που είχαν αναλάβει. Κατά μέσο όρο, έβγαζαν 100.000 δολάρια κάθε σαββατοκύριακο και μέσα σε λίγους μήνες, τα καθαρά έσοδα του συνεταιρισμού ξεπερνούσαν το μισό εκατομμύριο.
Οι φοιτητές με τη διπλή ζωή
Μεσοβδόμαδα διάβαζαν και τα σαββατοκύριακα έμεναν σε πολυτελείς σουίτες και μετακινούνταν με τεράστιες λιμουζίνες, που πρόσφεραν τα καζίνο σε όλους τους παίχτες που πόνταραν πολλές χιλιάδες δολάρια. Πολλά μέλη της ομάδα εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτά τα «δώρα», που κυμαίνονταν από ολόχρυσα ρόλεξ μέχρι και τη διοργάνωση ενός γάμου στην ταράτσα ενός από τα δημοφιλέστερα ξενοδοχεία. Κάποια στιγμή όμως, η καλή τους τύχη στέρεψε. Μετά από ένα χρόνο και σχεδόν ένα εκατομμύριο σε καθαρά κέρδη, η ασφάλεια των καζίνο άρχισε να τους παρατηρεί πιο προσεκτικά. Μετά από μήνες έρευνας, αντιλήφθηκαν ότι οι διευθύνσεις που είχαν δώσει οι περισσότεροι αντιστοιχούσαν στην περιοχή γύρω από το MIT και το Χάρβαρντ. Οι υπεύθυνοι ασφαλείας βρήκαν τις φωτογραφίες και τα στοιχεία των παιχτών μέσω των πανεπιστημίων και έφτιαξαν το βιβλίο των «απαγορευμένων». Πολλοί παίχτες μεταμφιέζονταν, ένας ντύθηκε ακόμα και γυναίκα, αλλά τους εντόπιζαν αμέσως και κρατούσαν τα κέρδη τους, τα οποία είχαν μειωθεί αισθητά, καθώς το άγχος τους χαλούσε τη συγκέντρωση. Παράλληλα, πολλά μέλη διαμαρτύρονταν για το χαμηλό ποσοστό των κερδών που έφτανε σε αυτά και παραιτούνταν, ενώ όσοι έμεναν, δεν είχαν κανένα κίνητρο να προσπαθήσουν περισσότερο.
Τελικά ο συνεταιρισμός που είχε ξεκινήσει με τέτοιες καλές προοπτικές, έφτασε στα όρια της πτώχευσης και διαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1993. Από τον συνεταιρισμό προέκυψαν δύο μικρότερες ομάδες, τις οποίες κατηύθυναν παλιά μέλη, τα οποία φρόντισαν το μοίρασμα των κερδών να είναι πιο δίκαιο. Οι μικρότερες αυτές ομάδες σημείωσαν λαμπρή πορεία μέχρι και το 2000, με κέρδη που ξεπερνούσαν τα 4 εκατομμύρια δολάρια. Διαλύθηκαν όχι από εσωτερικές διαμάχες, αλλά όταν οι παίχτες αποφάσισαν να επενδύσουν τα χρήματα και τον χρόνο τους άλλες ασχολίες. Οι ιστορίες των φοιτητών του MIT που «κέρδισαν» τα καζίνο του Λας Βέγκας έχουν εμπνεύσει πλήθος βιβλίων και ταινιών, από απλούς οδηγούς μέχρι και λογοτεχνικά έργα. Το διασημότερο είναι το βιβλίο του Ben Mezrich, «Bringing Down the House», που όμως περιέχει πολλές ανακρίβειες και φανταστικές ιστορίες. Το 2008 προβλήθηκε η ταινία «21», στην οποία πρωταγωνίστησε ο Κέβιν Σπέισι και ο Τζιμ Στέρτζες.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου