Απεργία στην εθνική του Καμερούν!

Η αίσθηση να φοράς το εθνόσημο είναι εκπληκτική. Η τιμή τεράστια. Αυτό έχουν υποστηρίξει χιλιάδες διεθνείς ποδοσφαιριστές. Και επιμένουν να μην τη συγκρίνουν με τίποτε άλλο στο χώρο του αθλήματος.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο πατριωτισμός σταματά εκεί που ξεκινάει το χρήμα; Μάλλον η απεργία!

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι ποδοσφαιριστές είναι εργαζόμενοι (πολύ καλύτερα αμειβόμενοι από τους περισσότερους) και διατηρούν τούτο το ιερό δικαίωμα. Και δεν πρόκειται να το διεκδικήσουν όπως οι Ιάπωνες: φορώντας μία λευκή κορδέλα στο χέρι, αλλά συνεχίζοντας να δουλεύουν.

Οι διεθνείς του Καμερούν ανέλαβαν δραστική πρωτοβουλία. Τι «αδάμαστα λιοντάρια» (σ.σ.: το προσωνύμιό τους) θα ήταν άλλωστε;

Οι Καμερουνέζοι ενημέρωσαν την ομοσπονδία τους ότι δεν πρόκειται να μπουν στο αεροπλάνο για να μεταβούν στο Αλγέρι για το σημερινό φιλικό με την Αλγερία, επειδή δεν τους έχουν καταβληθεί δεδουλευμένα μπόνους! Αξίας 22.000 ευρώ για τον καθένα. «Θίξαμε αυτό το θέμα μία εβδομάδα νωρίτερα και δεν βρέθηκε καμία λύση. Οι ποδοσφαιριστές αποφάσισαν να μην ταξιδέψουν στο Αλγέρι για το προγραμματισμένο παιχνίδι με την Αλγερία» ανέφερε η... απεργιακή ανακοίνωση.

Η αλγερινή ομοσπονδία προχώρησε στην ακύρωση της αναμέτρησης, χαρακτηρίζοντας «αντιαθλητική και απαράδεκτη» την απόφαση.

Ωστόσο, υπήρχαν αναφορές σε ιστοσελίδες του Καμερούν που αμφέβαλλαν για το κίνητρο που έχουν οι ποδοσφαιριστές. Μολονότι οι ίδιοι δηλώνουν πως... «θα επαναφέρουμε την πατριωτική μας δέσμευση, μόλις οι αρχές υλοποιήσουν την υπόσχεσή τους». Είπαμε, και η αγάπη στο εθνόσημο έχει την τιμή της. Για τα «αδάμαστα λιοντάρια» είναι μόλις 22.000 ευρώ...



Απεργοί και οι Ιταλοί

Το Καμπιονάτο ζήλεψε την Πριμέρα Ντιβισιόν και με διαφορά ημερών από τους Ισπανούς έκανε τη δική του απεργία. Τα αιτήματά τους αφορούσαν την υπογραφή νέας εργασιακής συμφωνίας, η οποία κολλούσε στη φορολογία και τη μοίρα των ποδοσφαιριστών που αναγκάζονταν να προπονούνται μόνοι τους, εφόσον έρθουν σε ρήξη με την ομάδα τους.

Οι συζητήσεις κράτησαν αρκετές ημέρες, όμως λύση δεν βρέθηκε. Η πρώτη αγωνιστική αναβλήθηκε, αλλά η δεύτερη (όπως και στην Ισπανία) διεξήχθη. Οι δύο πλευρές δεν ήρθαν σε τελική συμφωνία, ύστερα όμως απο μία εβδομάδα έδωσαν τα χέρια, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της σεζόν. Η έξτρα φορολόγηση στο παχυλό εισόδημα των ποδοσφαιριστών θα πληρωθεί απο την τσέπη τους, ενώ στο τέλος και οι δύο πλευρές δήλωναν νικητές. Σας θυμίζει κάτι;



«Αμάρτησαν» για τα μπόνους

Το Τόγκο ζούσε τη μαγεία ενός Μουντιάλ για πρώτη φορά (2006). Οι Αφρικανοί αγωνίστηκαν και ηττήθηκαν στο εναρκτήριο παιχνίδι τους (2-1 από τη Ν. Αφρική) και έπειτα θυμήθηκαν τα... χρωστούμενα! Επόμενος αντίπαλός τους ήταν η Ελβετία, αλλά οι Τογκολέζοι (μαζί με τον προπονητή τους Οτο Πφίστερ) απείλησαν την ομοσπονδία τους με απεργία αν δεν τους δοθούν τα μπόνους ύψους 155.000 ευρώ- από την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, συν εκείνα που είχαν συμφωνήσει για τη συγκομιδή βαθμών στο τουρνουά.

Κάπου εκεί επενέβη η FIFA. Αφού τους έπεισε να ταξιδέψουν στο Ντόρτμουντ και να αγωνιστούν, τους επέβαλε πρόστιμο 80.000 ευρώ και χαρακτήρισε τη συμπεριφορά τους «ανάξια μίας ομάδας που συμμετέχει στο Μουντιάλ».





Απεργία α λα ισπανικά!

Οι Καμερουνέζοι δεν είναι οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που απεργούν. Το καλοκαίρι ήταν θερμό και απεργιακό.

Πρώτοι οι ποδοσφαιριστές στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Ο Λουίς Ρουμπιάλες, πρόεδρος των ποδοσφαιριστών, κατάφερε να τους ενοποιήσει και να απεργήσουν για έναν σκοπό: να προστατευτούν τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε ομάδες που μπαίνουν σε καθεστώς διαχείρισης.

Οι ιδιοκτήτες των ομάδων μπορεί να πίστευαν ότι γι' αυτό θα ενδιαφερθούν μόνο οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Πόσο λάθος έκαναν; Στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων βρέθηκαν οι αρχηγοί της Ρεάλ Μαδρίτης, Ικερ Κασίγιας και της Μπαρτσελόνα, Κάρλες Πουγιόλ.

Η αρχική πρόθεση των ποδοσφαιριστών μιλούσε για διάρκεια δύο αγωνιστικών και στις δύο κατηγορίες. Η πρεμιέρα της Λίγκα αναβλήθηκε και μόλις οι ιδιοκτήτες βεβαιώθηκαν οτι οι «υπάλληλοί» τους εννοούσαν αυτό που έλεγαν, δεν διαφώνησαν ξανά μαζί τους. Τους εγγυήθηκαν τα (απαιτούμενα) 55 εκατομμύρια ευρώ και η δεύτερη αγωνιστική διεξήχθη κανονικά.



Μπορούν και ατομικά!

Η απειλή πως «θα κρατήσω την ανάσα μου μέχρι να γίνω μοβ» δύσκολα θα μπορούσε να ειπωθεί. Οι ποδοσφαιριστές, ακόμη και σε ατομικό επίπεδο, προτιμούν να απεργήσουν παρά να αλλάξουν χρώμα.

Οπως έκανε ο Πιέρ φαν Χόιντονκ το 1998. Ο Ολλανδός πετύχαινε πολλά γκολ για λογαριασμό της Νότιγχαμ Φόρεστ. Μέχρι που βαρέθηκε και αιτήθηκε μεταγραφή. Οταν αυτή δεν του δόθηκε, αυτός φώναξε «απεργία»! Στο «Σίτι Γκράουντ» ήταν στόχος αποδοκιμασιών και οι συμπαίκτες του δεν πανηγύριζαν μαζί του!

Ο Γουίλιαμ Γκαλάς προχώρησε λίγο περισσότερο. Σύμφωνα με την πλευρά της Τσέλσι. Ο Γάλλος αμυντικός απείλησε πως αν δεν τον παραχωρήσουν κάθε φορά που θα παίζει, θα σημειώνει αυτογκόλ! Οι «μπλε» δεν περίμεναν να το διαπιστώσουν...

Ο Ρομπίνιο είναι ο μετρ της απεργίας. Οπως τον βολεύει όμως. Αποφάσισε να μην πάει σε ένα (υποχρεωτικό) ταξίδι σύσφιξης σχέσεων με τη Μάντσεστερ Σίτι και ταξίδεψε για τη Βραζιλία. Κάτι ανάλογο είχε πράξει όταν πίεζε τη Σάντος να του επιτρέψει τη μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης.





ΠΗΓΗ