Βλέποντας ένα ματς ρετρό παρατήρησα ότι μεταξύ ελλήνων και ξένων σπίκερ υπάρχουν τεράστιες διαφορές στην αναμετάδοση των αγώνων. Βέβαια ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο των διαφόρων λαών η αναμετάδοση διαφέρει από χώρα σε χώρα ακόμα και από ήπειρο σε ήπειρο.Ας δούμε τι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις σπίκερ σε όλο τον κόσμο.
Αρχή από τους Άγγλους σπίκερ. Πράγματι οι Άγγλοι δίνουν μεγάλη σημασία στη σωστή αναμετάδοση του αγώνα και αυτή καθεαυτή η μετάδοση είναι από μόνη της ένας λόγος άξιος παρακολούθησης του αγώνα. Ο Άγγλος σπίκερ συνδυάζει χιούμορ και σοβαρότητα. Είναι ταυτόχρονα και πλακατζής αλλά και κύριος. Θα εκφράσει τα συναισθήματά του ανοικτά χωρίς ντροπή, χωρίς το κόμπλεξ του να χαρακτηριστεί υποστηρικτής κάποιας ομάδας. Αν γίνει μια εντυπωσιακή προσπάθεια από έναν παίκτη θα τη θαυμάσει σε υπερθετικό βαθμό, αν δει κάτι αστείο θα ειρωνευτεί σαν κλασσικός Άγγλος. Το χιούμορ του συνήθως βρίσκει υποστηρικτές μόνο εντός της Αγγλίας, αλλά αυτό δεν τον πτοεί, όταν του δοθεί η ευκαιρία θα το δοκιμάσει πάλι.
Οι Ρώσοι είναι τελείως διαφορετικοί. Οι άνθρωποι μιλούν αργά και σιγά λες και βαριούνται. Μεταδίδουν ματς λες και περιμένουν να τελειώσει ο αγώνας και να συνεχίσουν τη δουλειά που έκαναν πριν. Ποια δουλειά δηλαδή; να πάνε σε κανένα μπαράκι με τη φίλη τους την Ταμάρα να κοπανήσουν καμιά δεκαριά σφηνάκια βότκας!!! Γενικά είναι βαρετοί και δεν αξίζει η αναμετάδοσή τους. Τέτοιου είδους σπίκερ δεν έχουμε μόνο στη Ρωσία, αλλά σε όλες τις πρώην σοβιετικές χώρες. Αλλάζει μόνο το όνομα της γκόμενας και η μάρκα της βότκας!!!
Στην Βραζιλία οι σπίκερ είναι μια κατηγορία ανθρώπων μόνοι τους. Ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο. Όταν μεταδίδουν αγώνα το ζουν, μπαίνουν στο πετσί του ρόλου του ποδοσφαιριστή, γίνονται ένα με αυτούς και πανηγυρίζουν περισσότερο και από τους παίκτες τα γκολ. Πράγματι αν μπει γκολ ο παίκτης το πανηγυρίζει κανένα δίλεπτο και ο σπίκερ για κανένα πεντάλεπτο έχει πει μόνο τη λέξη «γκοοοοολ». Μετά θα αρχίσει να τσιρίζει περιγράφοντας τη φάση για κανένα δεκάλεπτο ενώ το ματς παίζεται. Δεν έχει σημασία αν το γκολ το βάζει η ομάδα που υποστηρίζει. Αυτός πανηγυρίζει την επίτευξη του τέρματος από όποιον και να ήρθε. Αν τον ακούσεις ραδιοφωνικά θα νομίζεις ότι από τα 90 λεπτά τα 88 λεπτά η μπάλα είναι στην περιοχή της μιας ή της άλλης ομάδας και θα σε πιάσει καρδιά αν έχεις παίξει το ματς στο στοίχημα νομίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή η μπάλα είναι στο χώρο του πέναλτι.
Οι Άραβες σπίκερ. Τους έχουμε ακούσει και δει κατά καιρούς σε βίντεο κυρίως των δελτίων ειδήσεων λόγω των μπουνιών και κλωτσιών που πέφτουν προς τον διαιτητή όταν δώσει κόκκινη κάρτα ή πέναλτι κατά της γηπεδούχου ομάδας. Η ευτυχία που έχουν μόνο και μόνο επειδή παίζουν ποδόσφαιρο και ουσιαστικά εξελίσσονται βγαίνει στις μεταδόσεις τους. Μιλούν ακατάπαυστα, τσιρίζουν και αν γίνει κάτι περίεργο στο ματς εκεί είναι που γίνεται το μπατιρντί. Σε έναν αγώνα ένας ποδοσφαιριστής βγαίνει τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα και στην προσπάθειά του να κάνει προσποίηση μπερδεύεται με τη μπάλα και πέφτει κάτω. Ο σπίκερ αφού φώναξε το όνομά του καμιά εικοσαριά φορές για να τον κάνει ρεζίλι και να μην ξεχάσουμε ποιος γελοιοποιήθηκε άρχισε να γελάει για κανένα δεκάλεπτο και τη συνέχεια σε κάθε ευκαιρία του παιχνιδιού ανέφερε την φάση και το όνομα του παίκτη. Η πληροφορία ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής σταμάτησε το ποδόσφαιρο μετά το συγκεκριμένο ματς δεν έχει διασταυρωθεί.........
Οι Ισπανοί σπίκερ νομίζω ότι είναι οι καλύτεροι. Γνώστες του ποδοσφαίρου αναλύουν κάθε φάση ποδοσφαιρικά και δεν θα διστάσουν να πουν τις αντιρρήσεις τους για κάποια επιλογή του προπονητή είτε για κάποια απόφαση του διαιτητή. Είναι γενικά είρωνες γιατί πιστεύουν ότι το ισπανικό ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο στον κόσμο (δε νομίζω να έχουν άδικο) και σε κάθε ευκαιρία ειρωνεύονται οτιδήποτε στραβό. Ξέρουν ότι έχουν τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου και ευχαριστιούνται την μετάδοση αφού βλέπουν και καλό ποδόσφαιρο.
Και πάμε στους δικούς μας. Σοβαροφανείς με ύφος μπλαζέ, λες και μας κάνουν χάρη που μας μεταδίδουν τον αγώνα. Έχουν δει τα πάντα στη ζωή τους, ειδικά αυτοί του κρατικού καναλιού, και κατά τη διάρκεια του αγώνα προτιμούν να πουν για τον Μάικλ Τζόνσον αριστερό εξτρέμ της Χάλιφαξ της δεκαετίας του 50,παρά για την φάση που εξελίσσεται. Ίδιος τόνος φωνής είτε παίζει Αιγάλεω-Καρδίτσα είτε Μπαρτσελόνα -Ρεάλ. Μονότονοι χωρίς χρώμα στη φωνή και οι περισσότεροι με τις ίδιες ατάκες που χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια.
Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των σπίκερ είναι το τι λένε κατά τη διάρκεια μετάδοσης του αγώνα. Δεν θέλω ρε φίλε να μου λες : τη μπάλα την έχει ο Μέσι και κάνει πάσα στον Ινιέστα. Το βλέπω είναι ανάγκη να μου το πεις; Άλλα χρειάζεται να λες π.χ πως αναπτύσσονται οι ομάδες, τι σύστημα παίζουν, κάποιες πληροφορίες, στατιστικά ακόμα και πικάντικα των παικτών, εδώ ο Διακογιάννης, ο μεγαλύτερος Έλληνας σπίκερ για μένα, ήξερε οικογενειακή κατάσταση και που μένουν οι παίκτες. Το που δίνει τι μπάλα κάποιος το βλέπω τι μου το λες; Στο εξωτερικό γίνονται αναλύσεις από τους σπίκερ, οι οποίοι βέβαια να μην παραβλέψουμε ότι ξέρουν μπάλα, ενώ εδώ οι δικοί μας κινούνται σε ρηχά νερά, χώρια που είναι η μετάδοσή τους συνήθως μέσα στα σαρδάμ και τα κρύα αστεία.
Στη φωτογραφία ο μεγάλος, ο αξεπέραστος ο τρισμέγιστος Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος, σπίκερ του κρατικού καναλιού....
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου