H εορταστική περίοδος το απαιτεί: λαχεία, χαρτιά σε φιλικά σπίτια ή ρουλέτα στο καζίνο...
τα περίφημα «τυχερά παίγνια», που έχουν την τιμητική τους αυτές τις ημέρες και μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε πως το νέο έτος θα μπει με κερδοφορία. Ο πρωτοχρονιάτικος τζόγος είναι πάνω απ’ όλα διασκέδαση, όμως η... επέκτασή του στις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου είναι «αρρώστια», «κατάντια», «καταστροφή», «παράνοια», σύμφωνα με χαρακτηρισμούς των ίδιων των «ασθενών»: Των εθισμένων στα τυχερά παιχνίδια, εκείνων που το πάθος τους για «παιχνίδι» τούς οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Κάποιοι, λίγοι, αφού «έπιασαν πάτο», κατάφεραν να απεξαρτηθούν από τον εθισμό που λίγο έλειψε να τους στοιχίσει τα πάντα.
Η τζογαδόρισσα φοιτήτρια
Η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για τους τζογαδόρους είναι πως πρόκειται για άνδρες μέσης και μεγάλη ηλικίας, με δικό τους εισόδημα, οι οποίοι έχουν αφήσει πίσω τους τη χαρά της δημιουργίας και του αύριο. Η ιστορία, όμως, της 25χρονης Μαρίας, του νεότερου μέλους της ομάδας «Ανώνυμοι Τζογαδόροι», αλλάζει το στερεότυπο.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν είκοσι χρονών, φοιτήτρια στην Πάτρα, και μπήκε για πλάκα σε ένα πρακτορείο κι έπαιξε. Τα 50 λεπτά που στοιχημάτισε απέφεραν 250 ευρώ και το συναίσθημα της χαράς από το ανέλπιστο κέρδος σύντομα μετατράπηκε σε εφιάλτη, που λίγο έλειψε να την οδηγήσει στην παράνοια.
Μόλις ξυπνούσε το πρωί πήγαινε στο πρακτορείο, όπου και παρέμενε όλη την ημέρα για να στοιχηματίζει σε κάθε παιχνίδι, ενώ, κλείνοντας τα είκοσι τρία –ηλικία που επιτρέπεται η είσοδος στο καζίνο–, τα βράδια πλέον τα αφιέρωνε στη ρουλέτα. «Μετά χάθηκε η λογική. Πήγαινα, έχανα συνέχεια και δεν σταματούσα να παίζω. Μάλιστα, μία φορά, αφού ξετίναξα την κάρτα μου στο καζίνο, αναγκάστηκα να πάω από το Ρίο μέχρι την Πάτρα με τα πόδια», αφηγείται η ίδια στα «Επίκαιρα».
Επιστρέφοντας στην Αθήνα και στο οικογενειακό της σπίτι και, παρότι βρήκε εργασία, συνέχισε το «χούι». Οικογένεια και συνάδελφοι είχαν καταλάβει τι συνέβαινε, προσπάθησαν να την αποτρέψουν, αλλά, όπως αποκαλύπτει η απεξαρτημένη εδώ και ένα χρόνο Μαρία, «δεν μπορούσα να σταματήσω. Τους απέρριπτα. Δεν καταλάβαινα ότι αυτό που έκανα ήταν λάθος». Πότε κατάλαβε το λάθος της; «Όταν κέρδισα στο πρακτορείο 4.000 ευρώ και ήρθαν δύο παιδιά και μου είπαν “Κέρδισες”. Εγώ, όμως, εκείνη τη στιγμή ένιωθα σαν να είχα χάσει, δεν μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά. Είχα χάσει τον εαυτό μου. Την ίδια περίοδο έκλεβα χρήματα από τους γονείς μου. Άλλαζαν κρυψώνες στο σπίτι και συνέχεια τις έβρισκα κι έκλεβα. Όταν ο πατέρας μου είπε “Κάποιος μου παίρνει χρήματα”, σκέφτηκα ότι κάποιος κλέφτης είχε μπει στο σπίτι. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το έκανα εγώ. Όταν το συνειδητοποίησα, κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να χάνω και τη λογική»...
Η κρίση φέρνει τζόγο!
Η περίπτωση της Μαρίας δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Άλλωστε, έχει διαπιστωθεί διεθνώς από την επιστημονική κοινότητα ότι σε συνθήκες έντονης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης τα προβλήματα εθισμού αυξάνονται. Άραγε, η πολιτικοοικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται μετά το Μνημόνιο η χώρα μας έχει αυξήσει τον αριθμό των ανθρώπων που θα προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο για τα οικονομικά τους προβλήματα στα τυχερά παιχνίδια; «Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν αυξηθεί τα περιστατικά. Αυτή τη στιγμή έχουμε πενήντα άτομα στη θεραπεία που είναι άμεσα εμπλεκόμενα, χωρίς τα συγγενικά τους πρόσωπα. Για πρώτη φορά έχουμε λίστα αναμονής που φτάνει τους δύο μήνες», απαντά ο κ. Αντώνης Πάριος, κοινωνικός λειτουργός, ψυχοθεραπευτής, οικογενειακός θεραπευτής, ο οποίος είναι υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ-ΑΛΦΑ, στο Κέντρο Ψυχολογικής Απεξάρτησης από τα Τυχερά Παιχνίδια.
Το ΚΕΘΕΑ-ΑΛΦΑ διαθέτει διεπιστημονική ομάδα για την αντιμετώπιση του τζόγου. Διαμορφώνεται ένα εξατομικευμένο πλάνο θεραπείας ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε ενδιαφερόμενου, οι υπηρεσίες παρέχονται δωρεάν, τηρείται το απόρρητο και προστατεύεται η ανωνυμία.
Τα βασικά στάδια του εθισμού είναι τρία: Στάδιο Κέρδους, Στάδιο Απωλειών και Στάδιο Απελπισίας, κατά το οποίο τα περισσότερα άτομα έρχονται σε επαφή με το πρόγραμμα. Το 93% των ατόμων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα την περίοδο 2005-2010 ήταν στην πλειοψηφία τους άνδρες (45%), μεταξύ τριάντα και τριάντα εννέα ετών, το 63% ήταν έγγαμοι, ενώ σε ποσοστό 79% είχαν σταθερή απασχόληση. Περισσότεροι από τους μισούς ήταν εθισμένοι για δέκα και πλέον χρόνια.
Αυτοί που απεξαρτήθηκαν κι αυτοί που «ξανακύλησαν»
Όλοι οι χώροι αποθεραπείας διεθνώς περιγράφονται σαν ένα χωνί. Από τη μια μεριά έρχονται πολλοί, αλλά λίγοι βγαίνουν από την άλλη μεριά. Ο κ. Ανδρέας Φουντουλάκης, κοινωνιολόγος, εγκληματολόγος και υπεύθυνος στο πρόγραμμα ψυχολογικής υποστήριξης εθισμένων παικτών, που υλοποιείται από το Ελληνικό Κέντρο Διαπολιτισμικής Ψυχιατρικής και Περίθαλψης, το οποίο παρέχει μακροχρόνια θεραπεία και παρακολούθηση του ασθενούς, εξηγεί: «Έχουμε να διανύσουμε μεγάλη απόσταση προκειμένου κάποια προβλήματα να εξομαλυνθούν και, βεβαίως, να σταματήσει η αιμορραγία του τζόγου με ό,τι αυτή επιφέρει. Το πρόβλημα της επιστροφής υπάρχει σε όλες σχεδόν τις θεραπείες εθισμού. Και πάντα υπάρχει μία πιθανότητα ένας άνθρωπος, ακόμη κι αν έχει αποθεραπευτεί, να ξαναγυρίσει. Όμως, αν έχουν αποκατασταθεί οι κρίσιμοι δείκτες για τους οποίους είχε προκληθεί ζημία κατά την περίοδο του εθισμού, τότε μειώνονται πάρα πολύ οι πιθανότητες υποτροπής αυτού του ανθρώπου».
Επιπλέον, κυρίως για όσους μένουν μακριά απ’ την πρωτεύουσα, το πρόγραμμα παρέχει τη γραμμή SOS 8001110401, απ’ όπου μπορεί κάποιος να πάρει πληροφορίες και συμβουλευτική υποστήριξη. Η γραμμή είναι δωρεάν και λειτουργεί τις καθημερινές, 9:00 με 21:00.
Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το καζίνο Λουτρακίου. «Ο στόχος της επιχείρησης είναι να μην επιτρέπουμε να μετατρέπεται η δια σκέδαση σε απειλή», δηλώνει ο κ. Γιάννης Βραχάτης, διευθυντής Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων στο «Club Hotel Casino Loutraki». «Ο λόγος για τον οποίο η επιχείρηση από τα πρώτα βήματά της αισθάνθηκε την υποχρέωση να συστήσει και να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα προερχόταν από τη βαθιά γνώση των συνεπειών της ενασχόλησης με τα τυχερά παιχνίδια. Γνωρίζουμε ότι για ορισμένα άτομα η ενασχόληση με τα τυχερά παιχνίδια εγκυμονεί κινδύνους. Το πρόγραμμα έρχεται να καλύψει ακριβώς την υποχρέωσή μας απέναντι στην κοινωνία», συμπληρώνει.
«Ανώνυμοι Τζογαδόροι»
Η Μαρία, η πρωταγωνίστρια της αρχικής μας ιστορίας, ανήκει στους τζογαδόρους που αναζήτησαν τη λύση μέσα από την ομαδική δουλειά και τη συζήτηση με άλλους που βιώνουν το ίδιο πρόβλημα: «Είμαι στους “Ανώνυμους Τζογαδόρους” εδώ και ένα χρόνο κι από τότε δεν έχω ξαναπαίξει. Όταν περνώντας έξω από ένα πρακτορείο είδα μια κοπέλα να παίζει, μου ήρθε να την αρπάξω από το μαλλί και να τη βγάλω έξω. Δεν θα είχε νόημα, όμως. Αν δεν πιάσει ο κάθε άνθρωπος τον πάτο του, δεν γίνεται να συνέλθει. Εγώ είχα καταντήσει να χάνω τη λογική μου».
Η ομάδα «Ανώνυμοι Τζογαδόροι» ιδρύθηκε το 2008 και αποτελεί παράρτημα της διεθνούς ομάδας με έδρα τις ΗΠΑ. Σήμερα στην Αθήνα αριθμεί τριάντα πέντε μέλη εξαρτημένα από τον τζόγο. Οι συναντήσεις γίνονται τέσσερις φορές την εβδομάδα και διαρκούν μιάμιση ώρα.
Στις συναντήσεις μοιράζεται ο καθένας την εμπειρία του, το πρόβλημά του, ό,τι τον απασχολεί και, όπως αναφέρει στα «Επίκαιρα» ένας εκ των ιδρυτών, ο 40χρονος Χρήστος, «είναι φανταστικό αυτό που συμβαίνει. Είμαστε πολύ δεμένη ομάδα. Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχω παίξει».
Ο δικός του εθισμός διήρκεσε δεκαέξι χρόνια. «Εγώ καταστράφηκα σιγά σιγά. Η αρχή έγινε όταν πήγα για πλάκα με ένα φίλο στον ιππόδρομο και η συνέχεια περιελάμβανε τα πάντα. Δεν έχει σημασία πόσα λεφτά βγάζεις. Έκλεισα ένα μαγαζί, πούλησα αυτοκίνητα, παραλίγο να χωρίσω με τη γυναίκα μου. Έκλεβα απ’ το μαγαζί το δικό μου, απ’ το μαγαζί του πατέρα μου... έκλεβα την ίδια μου την τσέπη. Έφτασα στο σημείο να κλέψω λεφτά απ’ την τσάντα της υπαλλήλου που δούλευε στο μαγαζί μου!» αφηγείται σήμερα.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 29/12/2011
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου