ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΛΑΩΡΑΣ: «Μυστικό μας, τα παιδιά από τη Θεσσαλία»

«Αλλοι είναι από πολύ μικροί στα γήπεδα, ξεκινούν από την Ακαδημία και αυτό είναι το σωστό, αλλά εγώ ασχολήθηκα πιο σοβαρά με το ποδόσφαιρο σε ηλικία 18 ετών. Εκανα το πρώτο μου δελτίο το 1976 στην Ανθούπολη, μία ερασιτεχνική ομάδα και το 1977 πήρα μετεγγραφή στη Λάρισα, με προπονητή τον Παύλο Γρηγοριάδη.

Η μητέρα μου δεν ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής. "Δεν θα παίξεις ποδόσφαιρο, δεν θα σε κάνω αλήτη" μου έλεγε, πριν πάω στην ΑΕΛ. Μάλιστα, υπήρξε και ένα περιστατικό, την περίοδο που ήμουν στην Ανθούπολη. Ο πρόεδρος μου έδωσε κάποια στιγμή 1.000 δραχμές γιατί έπαιζα καλά, το είδε η μάνα μου στο σπίτι και με ρώτησε: "Από πού το πήρες αυτό;" Απάντησα ότι "μου το έδωσαν από την ομάδα". Δεν με πίστεψε, έφυγε αμέσως και πήγε με τα πόδια 6 χιλιόμετρα μακριά που ήταν το γήπεδο και τα γραφεία της ομάδας για να ρωτήσει τον πρόεδρο αν αληθεύει ότι μου είχε δώσει εκείνος τα χρήματα.

Σε όλη μου την καριέρα έπαιξα στη θέση του αριστερού εξτρέμ (1976-1992). Εκείνος που έβαλε τα θεμέλια για να φτιαχτεί η μεγάλη Λάρισα, η μοναδική επαρχιακή ομάδα που κατέκτησε πρωτάθλημα, ήταν ο Αντώνης Γεωργιάδης. Μετά ήρθε ο Γιάτσεκ Γκμοχ και φτάσαμε στην κορυφή. Το μυστικό εκείνης της ομάδας ήταν ότι την αποτελούσαν παιδιά από τη Θεσσαλία και οι ξένοι μας. Οπως αρχικά ο Ανταμτσικ και ο Κμίετσεκ το 1985 που σηκώσαμε το Κύπελλο κερδίζοντας 4-1 τον ΠΑΟΚ. Δεν ήταν μεγάλα ονόματα, αλλά ήταν καλοί ποδοσφαιριστές και χαρακτήρες και κάναμε παρέα και εκτός γηπέδων.

Οσο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τότε δεν είχαμε καταλάβει τι είχαμε κάνει. Μόλις σταματήσαμε το ποδόσφαιρο το συνειδητοποιήσαμε. Οπου και να πάω, είτε στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη είτε ακόμη και στο πιο μικρό χωριό, ο κόσμος θυμάται τα ονόματα των παικτών της "χρυσής" δεκαετίας (του '80) της Λάρισας. Τον Μαλουμίδη παλαιότερα, τον Γκαλίτσιο, τον Καραπιάλη, τον Μητσιμπόνα, τον Πατσιαβούρα, τον Βουτυρίτσα, τον Κολομητρούση, τον Μιχαήλ, τον Αγορογιάννη, τον Ζιώγα, τον Αλεξούδη, εμένα και τον Τσίγκοφ. Με τον Γκαλίτσιο και τον Καραπιάλη βλεπόμαστε αρκετά συχνά και τώρα.

Με την Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκα σε πέντε παιχνίδια, αλλά τότε ήταν κατόρθωμα για ένα παιδί που έπαιζε σε ομάδα της επαρχίας. Ολοι ήταν από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Αρη και Ηρακλή. Θυμάμαι ο Θωμάς Μαύρος είχε πει αστειευόμενος στον Αλκέτα (Παναγούλια) σε μία προπόνηση: "Αλκέτα, δεν πιστεύω να βάλεις το βλαχάκι".

Το περιβόητο σύνθημα βγήκε σε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Ηταν κατάμεστο το γήπεδο, άκουγα διάφορα "γαλλικά" από την εξέδρα και όταν έβαλα γκολ και έκανα το 0-1, οι οπαδοί της ΑΕΛ φώναξαν ρυθμικά: "Ηρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα".

Η χειρότερη στιγμή στη ζωή μου ήταν το τροχαίο δυστύχημα στις 6 Σεπτεμβρίου 1979 στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, όπου έχασα δύο φίλους μου και συμπαίκτες, τον Δημήτρη Κοκολίτσιο και τον Δημήτρη Μουσιάρη. Ο πρώτος ήταν 19 ετών, ο δεύτερος 20 και εγώ 21 και κατεβαίναμε στην Αθήνα για να προλάβουμε την προπόνηση της Εθνικής Ελπίδων. Το αυτοκίνητο που επιβαίναμε συγκρούστηκε με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Λαμίας, οι φίλοι μου σκοτώθηκαν επιτόπου και εγώ, που καθόμουν στη θέση του συνοδηγού, σώθηκα. Ηταν καλά παιδιά και μεγάλοι παιχταράδες. Ο Μουσιάρης ήταν επιπέδου Δομάζου και Παπαϊωάννου. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με μία οικογενειακή επιχείρηση, ένα ξενοδοχείο που έχω στην Κω».

***Ο Γιάννης Βαλαώρας γεννήθηκε στη Λάρισα στις 23 Μαΐου 1958 και τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε στην Ανθούπολη. Αγωνίστηκε 15 χρόνια στη Λάρισα και πανηγύρισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1988 και του Κυπέλλου το 1985. Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Λάρισας (73 γκολ στην Α' Εθνική).




ΠΗΓΗ