Θα δώσει την Τετάρτη το παρών στο ΟΑΚΑ, στην εκδήλωση «Honouring our Legacy» του τριφυλλιού, όπου θα τιμηθεί ως μέλος της καλύτερης πεντάδας του Παναθηναϊκού την τελευταία 25αετία. (Δημήτρης Διαμαντίδης, Φραγκίσκος Αλβέρτης, Αντώνης Φώτσης, Ντ. Μποντίρογκα και Στόγιαν Βράνκοβιτς) Όχι άδικα. Αφού τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και το ελληνικό μπάσκετ οφείλουν πολλά στον Στόγιαν Βράνκοβιτς, τον Κροάτη γίγαντα των 217 εκατοστών.
Ο Βράνκοβιτς ήταν «η χαρά του οπαδού», για τις αλλεπάλληλες τάπες που μοίραζε στους αντιπάλους του. Η τάπα, το κόψιμο, ειδικά εάν είναι... μεγαλοπρεπές, όπως ήταν αυτά του Βράνκοβιτς, διέπεται από έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, αυτόν τής ταπείνωσης του αντιπάλου (όπως άλλωστε και το κάρφωμα ). Επίσης δεν είναι πολλοί οι παίκτες που να έχουν κάτι σαν ειδικότητα"σε αυτό. Και ο Βράνκοβιτς είχε. Αμυντικά ήταν απροσπέλαστος, ένα τείχος μέσα στη ρακέτα, στο οποίο αν ήσουν λίγο απρόσεκτος, επιπόλαιος ή υπερβολικά αισιόδοξος, εύκολα έσπαγες τα μούτρα σου' συνήθως με εκκωφαντικό τρόπο. Εκεί που υστερούσε ήταν στην επίθεση. Και στην επιθετική μετριότητά του οφείλεται τογ εγονός ότι δεν έμεινε στην ιστορία του μπάσκετ σαν ένας ολοκληρωμένος κορυφαίος σέντερ, όπως π.χ. ο Ράτζα.
Αλλά ο Βράνκοβιτς είχε πάθος, πολύ πάθος. Κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που οι οπαδοί τρελαίνονταν μαζί του. Νομίζω ότι η πρώτη ανάμνηση που έχουμε οι Ελληνες από τον αγαθό γίγαντα Στόγιαν ήταν όταν στο εφιαλτικό παιχνίδι με την -ενωμένη τότε- εθνική Γιουγκοσλαβίας, στον τελικό Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το '89, όταν η μπάλα ήρθε στα χέρια του μετά από έναν αιφνιδιασμό, ο Βράνκοβιτς, από την μεγάλη του επιθυμία να κάνει ένα εντυπωσιακό κάρφωμα (άλλωστε για τους Γιουγκοσλάβους αυτό το ματς ήταν η μεγάλη τους ρεβάνς για την ήττα που υπέστησαν από την εθνική μας στην Αθήνα το θριαμβευτικό για εμάς '87), έσφιξε τόσο πολύ την μπάλα στα χέρια του ώστε όταν σηκώθηκε να καρφώσει, αυτή απλώς του γλίστρησε, δημιουργώντας ενα highlight τής διοργάνωσης αλλά από την... ανάποδη.
Τότε ο Στόγιαν έπαιζε στη Ζαντάρ. Εν συνεχεία ο Ιωαννίδης τον έφερε στον Αρη, εξαιτίας ίσως και λόγω τής αδυναμίας του στους Ευρωπαίους ξένους παίκτες. Στο φάιναλ φορ τής Σαραγόσα ο Αρης δεν τα κατάφερε, ήρθε τρίτος, ωστόσο στην Ελλάδα έκανε το νταμπλ, με τον Βράνκοβιτς να αφήνει μερικές πολύ άσχημες αναμνήσεις με τις τάπες του στον Φασούλα, στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, βασικό διεκδικητή του Αρη για τα ελληνικά πρωτεία.
Ακολούθησε το ΝΒΑ και οι Μπόστον Σέλτικς, στους οποίους ο Βράνκοβιτς δεν έπιασε, κυρίως λόγω της έλλειψης πληρότητας στο παιχνίδι του. Και η επόμενη στάση στην καριέρα του ήταν η ομάδα η οποία τον τιμά την Τετάρτη, ο Παναθηναϊκός. Εδώ ο Στόγιαν μεγαλούργησε. Τον αγάπησαν και τους αγάπησε. Κι όπου υπάρχει αμοιβαιότητα στη ζωή, συνήθως γίνονται τα μεγάλα πράγματα, οι υπερβάσεις. Στον τελικό στο Παρίσι το '96 κι ενώ μια σίγουρη επικράτηση για τον Παναθηναϊκό δείχνει να χάνεται καθώς, σχεδόν σε μηδέν χρόνο, ο Μοντέρο τής Μπαρτσελόνα σηκώνεται για λέι απ, που θα έδινε τη νίκη και το τρόπαιο με έναν πόντο στην ισπανική ομάδα, ο 32χρονος τότε Στόγιαν με ένα κυριολεκτικά αφηνιασμένο σπριντ προλαβαίνει και τον κόβει πριν η μπάλα ακουμπήσει στο ταμπλό, κρίνοντας με μια εντελώς προσωπική ενέργεια πάθους και αυταπάρνησης, το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός στέφεται για πρώτη φορά πρωταθλητής Ευρώπης και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο Βράνκοβιτς ήταν σαν μικρό παιδί, παρορμητικός, με αυθόρμητες αντιδράσεις. Έκλαιγε σαν μωρό μπροστά στον τάφο του Ντράζεν Πέτροβιτς, στην κηδεία του, όντας πολύ φίλος και με τον παίκτη αλλά και την οικογένειά του. Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία, πάλι σε μια στιγμή που... θόλωσε, πήρε από την κερκίδα μια σερβική σημαία να τη σχίσει. Και απόλυτα ειλικρινής αλλά και ευγνώμων για τα όσα τού πρόσφερε η ζωή μέσω του μπάσκετ, εξομολογούνταν ότι αν δεν υπήρχε το μπάσκετ μάλλον θα γινόταν... νταλικέρης.
Στα επόμενα χρόνια κράτησε επαφή με τον Παναθηναϊκό (θυμάμαι και σε συνέντευξη με τον Παύλο Γιαννακόπουλο να μού λέει πόσο πολύ αγαπούσε τον Κροάτη γίγαντα), πανηγύρισε τα τρόπαια τής ομάδας του τριφυλλιού και, κάπως έτσι, τιμάται από την ομάδα. Ωραία πρωτοβουλία που χαρακτηρίζει τις μεγάλες ομάδες που δεν ξεχνούν όσους προσέφεραν σε αυτές. Αλλά και μια σημαντική στιγμή πέρα από οπαδικές προτιμήσεις, αφού τον καιρό του Στόγιαν ήταν που το ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο συλλόγων, με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, άνοιγε τα φτερά του για τις μεγάλες κατακτήσεις (τον δρόμο βέβαια είχαν χαράξει η παλιά ΑΕΚ του Καλλιμάρμαρου και οι Αρης-ΠΑΟΚ στα '80ς και early '90ς ).
Λίγο τρελός και πολύ παλικάρι, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς έγραψε ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ ως πρωταγωνιστής στα γήπεδα, στις οθόνες αλλά -κυρίως- στις καρδιές των Ελλήνων φιλάθλων. Άξιος και αξιέπαινη πρωτοβουλία βράβευσης του.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου