Χθες το βράδυ ζήσαμε και την άγρια ομορφιά του ποδοσφαίρου. Κι αυτή την αγριότητα την ένιωσε και ο ΟΣΦΠ, για τρίτη φορά από το 1999 μέχρι σήμερα. Η πιο αξέχαστη, η αξεπέραστη για μένα ήταν με τον Αντόνιο Κόντε. Ηταν η βροχή, ήταν ο Μπάγεβιτς στο πικ της... σιχαμάρας, ήταν η παράγκα στο φόρτε της και το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως έπαθε την κηδεία η ομάδα που κέρδιζε ανάξια ένα βράδυ που ... άξιζε. Μερικές φορές πιστεύεις έντονα πως ο Θεός ρίχνει κάποιες κλεφτές ματιές και σε αυτή την μικρή βούλα του πλανήτη. Και με ένα μαγικό τρόπο βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Όπως και χθες το βράδυ που η χαρά ήταν διπλή αφού πανηγύρισαν τα αδέρφια μας στην Μασσαλία.
Ο αείμνηστος Στιβ Τζομπς μεταξύ άλλων είχε πει στην εμπνευσμένη του ομιλία στους φοιτητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ: «δεν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία κοιτώντας εμπρός. Μπορείς να το κάνεις μόνο εάν κοιτάξεις πίσω εκ των υστέρων. Έτσι, θα πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη, ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στην διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε». Πράγματι χθες το βράδυ τα σημάδια ενώθηκαν εκεί στο τελευταίο σφύριγμα του Βάσκου διαιτητή στο Καραϊσκάκη όταν οι παίκτες του ΟΣΦΠ πήγαν να ξεκινήσουν τα πανηγύρια και κοίταζαν με απορία τον κόσμο τους στην εξέδρα να κρατάει... ένα λεπτό σιγή. Εκεί ενώθηκαν τα κομμάτια. Η αρχή από τον Λούτσο στο Καραϊσκάκη. Η συνέχεια με την νίκη με την Ντόρντμουντ που κράτησε ζωντανό το όνειρο. Η ήττα στην Γερμανία που πήγε όλο το πράγμα σε αναζήτηση θαύματος. Το θαύμα που έγινε με το γκολ του Φετφατζίδη στην Μασσαλία και την αβλεψία του διαιτητή που δεν είδε το καθαρό πέναλτι στο 89 που θα έδινε την ισοπαλία - πρόκριση στην Μαρσέιγ. Και η κορύφωση χθες. Το εκπληκτικό μπάσιμο την Μπορούσια που πήγαινε για το 4-0 σε συνδυασμό με την Αρσεναλ - ανέκδοτο των αστείων τερματοφυλάκων του Καραϊσκάκη. Τα σκορ του ημιχρόνου. Το γκολ του Μοντεστό που κλείδωσε την νίκη του ΟΣΦΠ και σήμανε την αρχή του πανηγυριού που μέσα σε... δευτερόλεπτα έγινε κηδεία! Και το μεγάλο τελευταίο σημάδι που τα ένωσε όλα. Η γκολάρα του Βαλμπουενά στην Βεστφαλία που σήμανε το τέλος! Και έτσι όλα τα σημάδια ενώθηκαν. Στο απόλυτο φινάλε, στην απόλυτη ομορφιά του ποδοσφαίρου που καμιά φορά είναι το πιο δίκαιο πράγμα ενός άδικου κόσμου για αυτό πάντα θα είναι κυρίαρχο όσο κινείται ο πλανήτης γη. Καμιά φορά στέλνει τους Μαρινάκηδες αυτού του κόσμου αδιάβαστους την ώρα που νομίζουν σαν τον Τόνι Μοντάνα όταν ρουφάει το βουνό πως ο «κόσμος είναι δικός τους». Και μετά έρχονται οι Τοροσίδηδες να προσθέσουν και το απαραίτητο γέλιο με την συμμαχία... Σαρκοζί - Μέρκελ για να μείνει έξω από τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Αχαχαχαχαχα.
Πραγματικά ο ΟΣΦΠ ήταν από τους καλύτερους που έχω δει σε σύνολο έξι αγώνων. Και βέβαια καμία σύγκριση με την δική μας παράδοση χωρίς μάχη στην Ευρώπη. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους κοροϊδεύουμε ποδοσφαιρικά. Εχουμε όμως το ΑΠΟΛΥΤΟ δικαίωμα να χαρούμε στα όρια της ηδονής. Και το κάναμε χωρίς καμία επιφύλαξη. Πάντα είναι υπέροχα όταν ο Θεός έστω και σε δευτερεύοντα πράγματα υπενθυμίζει πως και για αυτά ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτά τα υπέροχα σημάδια δεν μπορεί να ενώθηκαν μόνα τους. Καλημέρα ΑΕΚάρα. Καλημέρα Μασσαλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου