Η φανέλα με το νούμερο 9

Η "Φανέλα με το 9" είναι ένα μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα που προσπαθεί να περιγράψει, άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε λιγότερο την πραγματικότητα στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου στα χρόνια της δεκαετίας του '80.

Ο Παντελής Βούλγαρης με τη συνεργασία του Βαγγέλη Ραπτόπουλου στο σενάριο και των Στράτου Τζώρτζογλου και Θέμιδας Μπαζάκα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, θα   το μετατρέψει σε ταινία στα 1988.


Το πλεονέκτημα του έργου και στην λογοτεχνική και στην κινηματογραφική εκδοχή του είναι πως αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο, το περιβάλλον του και τους ανθρώπους του στην πραγματική τους διάσταση. Κανένας εξωραϊσμός, μάλλον το αντίθετο καθώς υπερτονίζονται τα αρνητικά και ελαχιστοποιούνται τα θετικά. Όπως και να έχει πάντως μιλάμε για μια ταινία που σε αντίθεση με άλλες "ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος" δεν χρησιμοποιεί ως εύρημα ή ως πρόσχημα τη μπάλα, αλλά αναφέρεται άμεσα σ'αυτή. Μάλιστα το κάνει με τρόπο και με γλώσσα αρκετά πιο εύστοχη από εκείνη του μυθιστορήματος, καθώς είναι προφανές ότι ο Παντελής Βούλγαρης τυγχάνει πολύ συνεπής ποδοσφαιρόφιλος και γνώστης αμφότερων των αντικειμένων. Και της μπάλας και του κινηματογράφου.

Το έργο αφηγείται την πορεία του Βασίλη Σερέτη, ενός νεαρού και πολύ ταλαντούχου ποδοσφαιριστή από τις μικρές κατηγορίες μέχρι την Α' Εθνική. Ταυτόχρονα είναι και μια πορεία ενηλικίωσης δύσκολης, με πολλές παγίδες, με παιδικούς και εφηβικούς μύθους που καταρρίπτονται, αλλά κυρίως με τεράστιο προσωπικό κόστος.

Δεν μνημονεύονται υπαρκτά πρόσωπα, ομάδες ή άτομα από το χώρου του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά οι αλληγορίες είναι σαφείς. Όταν γράφτηκε το μυθιστόρημα και όταν γυρίστηκε η ταινία το θέμα ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν αρκετά παρθένο και για τους λογοτέχνες μας και για τους κινηματογραφιστές μας. Ίσως γι αυτό οι προσδοκίες και για τα δύο να ήταν περισσότερες. Έτσι κι αλλιώς όμως η ταινία παραμένει η πρώτη ειλικρινά ποδοσφαιρική ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Γι αυτό όμως θα περίμενε κανείς οι ποδοσφαιρικές σκηνές να ήταν πιο αληθινές. Και βεβαίως το ίδιο ισχύει και για τις ικανότητες χειρισμού της μπάλας από τον πρωταγωνιστή τουλάχιστον. Για να μην αδικούμε όμως μόνο το συγκεκριμένο φιλμ, από το σύνολο των ταινιών που περιέχουν σκηνές ποδοσφαιρικού παιχνιδιού βγάζεις το συμπέρασμα ότι κανείς έλληνας ηθοποιός δεν ξέρει μπάλα. Δεν ισχύει, μάλλον σκηνοθέτες και παραγωγοί δεν φρόντισαν να ψάξουν για τους κατάλληλους...





ΠΗΓΗ