Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μια χώρα της Αφρικανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου διοργάνωσε Παγκόσμιο Κύπελλο (ΠΚ για συντομία). Νικήτρια της διοργάνωσης ανεδείχθη η Εθνική Ισπανίας και για πρώτη φορά στην ιστορία της. Στην δεύτερη θέση (για τρίτη συνολική φορά) κατετάγη η Εθνική ομάδα της Ολλανδίας. Τρίτη τερμάτισε η Εθνική Γερμανίας, νικώντας την Ουρουγουάη στον μικρό τελικό. Πολυτιμότερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης (χρυσή μπάλα) ανεδείχθη ο Ντιέγο Φορλάν από την Ουρουγουάη.
Φάση Ομίλων
Η φάση των Ομίλων πραγματοποιήθηκε από τις 11 Ιουνίου έως τις 25 Ιουνίου. Το παιχνίδι που άνοιξε την φάση ήταν αυτό μεταξύ της διοργανώτριας Νότιας Αφρικής με την ομάδα του Μεξικού, με τον νοτιοαφρικανό Σιφίουε Τσαμπαλάλα να πετυχαίνει το πρώτο γκολ της διοργάνωσης.
Η μεγαλύτερη αρνητική έκπληξη στην φάση των ομίλων ήταν ο αποκλεισμός της τότε παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ιταλίας και της φιναλίστ Γαλλίας, και μάλιστα τερματίζοντας τελευταίες στους ομίλους τους και χωρίς νίκη. Είναι η πρώτη φορά που οι δύο φιναλίστ του τελικού του προηγούμενου Μουντιάλ αποκλείονται από την φάση των ομίλων στην επόμενη διοργάνωση. Χαρακτηριστικό είναι και το ότι οι προπονητές των δύο ομάδων (Μαρσέλο Λίπι και Ραϊμόν Ντομενέκ) αποχώρησαν από τις θέσεις τους μετά το τέλος της διοργάνωσης, αν και η απόφαση για τον Γάλλο προπονητή προϋπήρχε.
Στην Εθνική ομάδα της Γαλλίας μάλιστα, κατά την διάρκεια της φάσης αυτής σημειώθηκε από τους παίκτες «ανταρσία» κατά του προπονητή τους, με το θέμα να παίρνει σημαντικές διαστάσεις, κάνοντας μέχρι και τον πρωθυπουργό της χώρας, Νικολά Σαρκοζί να παρεμβαίνει για την εκτόνωση της κατάστασης. Μετά την ολοκλήρωση της διοργάνωσης, ο νέος προπονητής της Γαλλίας, Λοράν Μπλαν αποφάσισε να τιμωρήσει όλους τους παίχτες της ομάδας που πήραν μέρος στο Μουντιάλ, μη συμπεριλαμβάνοντάς τους στις κλήσεις του στα επόμενα φιλικά και τους πρώτους αγώνες της Εθνικής Γαλλίας για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2012.
Χαρακτηριστικό της φάσης αυτής ήταν και η κακή απόδοση των ομάδων της Αφρικής, οι οποίες στην πλειοψηφία τους αποκλείστηκαν από την συνέχεια, με τους παρατηρητές, όπως ο Ροζέρ Μιλά από το Καμερούν[23], να δηλώνουν απογοητευμένοι από την εμφάνιση των ομάδων, παρά το γεγονός πως ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώθηκε στην συγκεκριμένη ήπειρο . Από τις 6 αφρικανικές ομάδες μόνο οι 3 κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο αγώνα, ενώ η Γκάνα (η οποία στο πιο πρόσφατο Κόπα Άφρικα είχε καταφέρει να τερματίσει στην δεύτερη θέση πίσω από την Αίγυπτο) ήταν η μόνη που κατάφερε να ξεχωρίσει και να προκριθείς στις επόμενες φάσεις.
Από την φάση αυτή προκρίθηκαν μόνο 6 από τις 13 ομάδες της UEFA (και μόνο 3 συνέχισαν πιο πέρα, καθώς στην φάση των 16 έπαιξαν μεταξύ τους), αρνητικό ρεκόρ για τις ομάδες της Ευρώπης. Η ομάδα της Νέας Ζηλανδίας, η οποία αποκλείστηκε από την συνέχεια της διοργάνωσης τερματίζοντας στην τρίτη θέση στον όμιλό της, ήταν η μοναδική ομάδα που τερμάτισε τελικά την διοργάνωση αήττητη, καθώς στους 3 αγώνες που έδωσε απέσπασε 3 συνεχόμενες ισοπαλίες.
Στον τελικό της διοργάνωσης η Εθνική Ολλανδίας αντιμετώπισε την Εθνική Ισπανίας, η οποία έφερε και τον τίτλο της τρέχουσας πρωταθλήτριας Ευρώπης. Καμία από τις δυο ομάδες δεν είχε κατακτήσει άλλη φορά το τρόπαιο, ενώ ήταν η πρώτη φορά από το 1978, όταν στον τελικό προκρίθηκαν δυο ομάδες που δεν έχουν κατακτήσει ξανά το τρόπαιο.
Ο αγώνας έληξε στην κανονική του διάρκεια στο 0 – 0 και οδηγήθηκε σε παράταση. Εκεί η Ισπανία με γκολ του Αντρές Ινιέστα στο 116ο λεπτό κατάφερε να νικήσει την Ολλανδία με 1 – 0. Η Ισπανία είναι η 8η νικήτρια χώρα του θεσμού, και η 3η (μετά τις Αγγλία και Γαλλία) που έχουν κατακτήσει μια φορά το τρόπαιο.
Αυτή ήταν η τρίτη φορά η οποία η Ολλανδία έφτασε σε τελικό διοργάνωσης παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς είχε καταφέρει να φτάσει σε τελικό το 1974 και το 1978, όπου έχασε από τις Δυτική Γερμανία και Αργεντινή αντίστοιχα. Αντίθετα, αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Ισπανία αγωνίστηκε σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο αγώνας ήταν επίσης η πρώτη φορά όπου οι δύο Εθνικές ομάδες ανδρών των δυο χωρών, βρίσκονταν αντιμέτωπες σε τελική φάση μιας από τις δυο μεγάλες διοργάνωσης για τις ομάδες της Ευρώπης, καθώς, μέχρι τότε είχαν αναμετρηθεί μόνο σε προκριματικούς γύρους Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και σε φιλικούς αγώνες, ενώ είχαν συναντηθεί και μια φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1920 (με την Ισπανία τότε να νικά την Ολλανδία με 3-1 στον τελικό για το ασημένιο μετάλλιο, καθώς η Τσεχοσλοβακία που είχε καταλάβει κανονικά την 2η θέση, χάνοντας στον τελικό από το Βέλγιο, είχε αποβληθεί). Κάθε μια από τις 2 ομάδες είχε μέχρι τον αγώνα από 4 νίκες.
Διαιτητής του αγώνα ήταν ο Άγγλος Χάουαρντ Γουέμπ, με βοηθούς τους Ντάρεν Καν και Μάικ Μάλαρκι. Ήταν η πρώτη φορά από τον τελικό του 1974 όπου ένας Άγγλος ήταν διαιτητής τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι τρεις τους, την ίδια χρονιά, είχαν διαιτητεύσει και το παιχνίδι του τελικού του Champions League μεταξύ Μπάγερν Μονάχου και Ίντερ Μιλάνου.
Ο τελικός διεξήχθη στο γήπεδο Soccer City, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στις 11 Ιουλίου.
Πηγή: Βικιπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου